Autorzy dzielą się wynikami badania przeprowadzonego na Oddziale Terapii Komórkami Macierzystymi w Instytucie Hematologii i Transfuzji Krwi w Uzbekistanie, w którym oceniano jakość życia pacjentów z uszkodzeniami kości szkieletowych poddanych leczeniu szpitalnemu oraz chorych po leczeniu zachowawczym i operacyjnym zmian kostno-szkieletowych. Stwierdzono, że operacyjne leczenie złamań patologicznych zapobiegające przedłużonemu uciskowi i unieruchomieniu przyczynia się do poprawy jakości życia pacjenta.
Kategoria: Artykuł
Celem uaktualnienia polskich wytycznych z 2016 r., dotyczących sposobu okołooperacyjnej farmakoterapii lekami przewlekle stosowanymi w chorobach reumatycznych u chorych poddawanych planowym operacjom endoprotezoplastyki stawów biodrowych i kolanowych omówiono opublikowane w 2017 r. wytyczne amerykańskie. Istnieje niewiele wysokiej jakości kontrolowanych badań z randomizacją poświęconych temu zagadnieniu. Metodologia opracowania wytycznych była zgodna z zasadami opracowanymi przez Amerykańskie Kolegium Reumatologów w protokole GRADE. W projekt zaangażowanych było kilka zespołów ze strony wymienionego kolegium oraz Amerykańskiego Towarzystwa Chirurgii Stawu Biodrowego i Stawu Kolanowego. Był to Główny Zespół Kierowniczy do spraw Nadzoru nad Projektami, Zespół do spraw Przeglądu Literatury, Panel Ekspertów, Panel Pacjentów i Panel Głosujący. Opracowano kluczowe zagadnienia, zdefiniowane w pytaniach, nazwane projektem PICO, na podstawie których zostały opracowane wytyczne. Wytyczne te opracowano z myślą o chorych dorosłych z reumatoidalnym zapaleniem stawów, młodzieńczym idiopatycznym zapaleniem stawów, zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa, łuszczycowym zapaleniem stawów oraz toczniem rumieniowatym układowym. Odnoszą się one wyłącznie do endoprotezoplastyki stawów biodrowych i kolanowych.
W okresie ostatniego ćwierćwiecza obserwujemy w Polsce stale pogłębiający się proces starzenia się społeczeństwa. Jest to spowodowane kilkoma czynnikami: wydłużeniem życia, zmniejszoną dzietnością oraz emigracją osób młodych. Od początku lat 90. ubiegłego wieku przeciętny Polak postarzał się o siedem lat [1]. Konsekwencją tego procesu dla służby zdrowia jest zmaganie się z coraz większą liczbą osób ze złożonymi niepełnosprawnościami, m.in. z problemami z poruszaniem się i sprawnością motoryczną. Istotnym elementem fizjoterapii w starzeniu się jest zrozumienie procesów zachodzących w organizmie oraz sposobów zapobiegania im lub ich łagodzenia.
Niedokrwistość w okresie okołooperacyjnym jest jednym z niekorzystnych czynników rokowniczych. Wykazano, że wpływa na zwiększenie zachorowalności i śmiertelności, zwłaszcza w populacji osób starszych. Ponadto wpływa na wydłużenie okresu rekonwalescencji, rehabilitacji pooperacyjnej oraz długości hospitalizacji. Wykazano pozytywną korelację między przedoperacyjnym stopniem niedokrwistości a częstością przetoczeń krwi w okresie okołooperacyjnym. W związku z powyższym istotne jest prawidłowe leczenie niedokrwistości u pacjentów oddziałów ortopedycznych w okresie okołooperacyjnym, a także wnikliwa diagnostyka w kierunku niedokrwistości u chorych kwalifikowanych do zabiegów planowych. Metoda leczenia niedokrwistości jest wybierana na podstawie etiologii, stopnia nasilenia i stanu klinicznego chorego. Do najczęściej stosowanych należy suplementacja preparatami żelaza oraz erytropoetyną. W ciężkich niedokrwistościach niezbędne może okazać się przetaczanie preparatów krwi. Zgodnie z danymi najczęstszą przyczyną niedokrwistości w ujęciu globalnym są niedobory żelaza. Wiele źródeł zaleca wdrożenie leczenia żelazem w formie doustnej lub dożylnej w przypadku zdiagnozowania niedokrwistości przed planową operacją. Terapia preparatami doustnymi powinna trwać 4–6 tygodni przed planowaną operacją. Wykazano, że istotnie wpływa na zmniejszenie częstości powikłań oraz liczby przetoczonych jednostek preparatów krwiopochodnych. Ze względu na ryzyko związane z przetoczeniami istotne jest minimalizowanie częstości tych procedur. Jedną z możliwości jest prawidłowa diagnostyka oraz leczenie niedokrwistości u chorych przed planowymi operacjami ortopedycznymi.
Udzielanie świadczeń zdrowotnych to zazwyczaj praca zespołowa personelu medycznego. Lekarze współpracują przede wszystkim z pielęgniarkami, a ortopedzi także z fizjoterapeutami. Podstawowe zasady współpracy personelu medycznego określa prawo. Ich znajomość jest konieczna dla prawidłowego wykonywania zawodu ortopedy. Celem artykułu jest przedstawienie ustawowych zasad współpracy ortopedy z pielęgniarkami i fizjoterapeutami.
Do podstawowych przyczyn dolegliwości bólowych w obrębie łokcia zalicza się zmiany pourazowe, przeciążeniowe lub zapalne. Najczęstsze przyczyny bólu w tej lokalizacji to entezopatie: łokieć tenisisty i łokieć golfisty, neuropatie (np. zespół rowka nerwu łokciowego), zmiany zapalne (zapalenie kaletki łokciowej) oraz zmiany zwyrodnieniowe. Prawidłowo przeprowadzony wywiad oraz badanie kliniczne często pozwalają na wstępne ustalenie prawidłowego rozpoznania. Badania dodatkowe najczęściej wykonywane w celu pogłębienia diagnostyki w obrębie powyższych chorób to badanie radiologiczne, ultrasonograficzne lub elektrofizjologiczne (przy podejrzeniu neuropatii). Często wystarczające jest leczenie zachowawcze, głównie odpoczynek, zmiana przyzwyczajeń czy fizjoterapia. W trudniejszych przypadkach – bardziej zaawansowanych lub niepoddających się leczeniu zachowawczemu – wymagane jest leczenie operacyjne.
Do najważniejszych kierunków zainteresowań naukowych profesora należy przede wszystkim ortopedia dziecięca, czyli diagnostyka i leczenie skolioz o różnej etiologii, korekcja i wydłużanie kończyn oraz stosowanie nowoczesnych rozwiązań inżynierii medycznej w ortopedii i traumatologii kręgosłupa.
Podstawowym prawem pacjenta jest prawo do wyrażania zgody na świadczenia zdrowotne. Zgoda pacjenta jest warunkiem legalności udzielanych świadczeń zdrowotnych, w tym także operacji ortopedycznych. Obowiązkiem ortopedy jest uzyskanie zgody od uprawnionej osoby przed każdym zabiegiem. Celem artykułu jest przedstawienie zasad udzielania zgody na świadczenia zdrowotne – zabieg ortopedyczny.
Kolagenaza Clostridium histoliticum nie tylko w leczeniu przykurczu Dupuytrena – doniesienie wstępne
Agencja ds. Żywności i Leków w Stanach Zjednoczonych zatwierdziła w 2010 r. zastosowanie kolagenazy Clostridium histoliticum do leczenia przykurczu rozcięgna dłoniowego Dupuytrena, a w dalszym etapie również w leczeniu choroby Peyroniego. Od tego czasu enzym ten jest z powodzeniem stosowany w leczeniu tych schorzeń w wielu krajach świata, w tym również w Polsce. Próby zastosowania enzymu w leczeniu choroby Ledderhose’a miały miejsce, ale w bardzo małej skali przy braku istotnych doniesień na ten temat.
Opis wstępnego leczenia przypadków chorych na włóniakowatość guzowatą rozcięgna podeszwowego, tzw. chorobę Ledderhose’a, leczonych poprzez wstrzykiwanie leku zawierającego kolagenazę Clostridium histoliticum.
W Dolnośląskim Centrum Chirurgii Ręki w latach 2017–2018 leczono 4 pacjentów (3 mężczyzn oraz 1 kobietę) z chorobą Ledderhose’a w wieku 46–58 lat (średnia wieku to 51 lat). Okres obserwacji chorych po aplikacji leku wynosił 3–14 miesięcy (średnio 8 miesięcy). We wszystkich przypadkach choroba występowała obustronnie.
U wszystkich chorych uzyskano lepszy komfort chodu wraz ze zmniejszeniem dolegliwości bólowych oraz zmiękczanie guza rozcięgna podeszwowego. W żadnym przypadku nie uzyskano całkowitego rozpuszczenia zmian guzowatych.
Poprawa jakości i komfortu chorych przy dość niskim współczynniku powikłań może wzbudzić zainteresowanie dalszymi badaniami nad leczeniem choroby Ledderhose’a kolagenazą Clostridium histoliticum. Ze względu na wielkość zmian guzowatych w chorobie Ledderhose’a dalsze badania powinny mieć na celu ocenę dawki bezpiecznej potrzebnej do jak największego rozpuszczania tych zmian.
Zabieg operacyjny korekcji palucha koślawego jest częstą procedurą wykonywaną w wielu Oddziałach Ortopedycznych. Procedura ta niesie za sobą wiele komplikacji. Jednym z pojawiających się problemów, w szczególności uciążliwych dla pacjenta, jest obrzęk towarzyszący po zabiegu operacyjnym. Sulodeksyd jest lekiem, który zmniejsza obrzęk pooperacyjny. Pacjentom poddanym procedurze plastyki palucha koślawego podawaliśmy 2 razy dziennie po jednej tabletce sulodeksydu. Terapię rozpoczynaliśmy po zakończonym podawaniu heparyny drobnocząsteczkowej. W badanej grupie zauważyliśmy znaczące zmniejszenie obrzęku w badanym okresie. Pacjenci po zastosowanej terapii sulodeksydem byli bardziej zadowoleni z zastosowanego leczenia w badanym okresie. Stosowanie w okresie pooperacyjnym sulodeksydu zmniejsza obrzęk operowanej stopy oraz poprawia samopoczucie i zwiększa zadowolenie po wykonanym zabiegu.
Złamania kości łódeczkowatej to najczęstsze uszkodzenia kości nadgarstka. Zdjęcia radiologiczne (RTG) wykonane bezpośrednio po urazie mogą nie wykazać obecnego złamania, co utrudnia wczesne rozpoznanie i wdrożenie właściwego leczenia. Typowy mechanizm urazu i dokładne badanie fizykalne mogą być kluczowe dla ustalenia wstępnego rozpoznania. Podejrzenie złamania jest wskazaniem do założenia opatrunku gipsowego typu rękawiczka balowa i powtórzenia radiogramów za dwa tygodnie. Wybór leczenia zachowawczego lub operacyjnego zależy od lokalizacji i stabilności złamania, podobnie jak rokowanie.
Ból w narządzie ruchu dotyczy ponad 27% populacji polskiej. Do grupy tej zalicza się zarówno pacjentów z bólami mięśniowymi lub stawowymi w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów, jak i pacjentów z bólami pleców czy bólem krzyża. Jednymi z najczęściej stosowanych analgetyków są niesteroidowe leki przeciwzapalne, które różnią się m.in. profilem farmakokinetyczno-farmakodynamicznym. Wynikają z tego także różnice w częstości występowania działań niepożądanych będących konsekwencją ich podawania. W artykule omówiono wskazania do stosowania etorykoksybu, a także przedstawiono profil bezpieczeństwa leku.