Należy przyjąć, że lepszą skuteczność leczenia usprawniającego chorych z iSCI na poziomie szyjnym kręgosłupa uzyskuje się metodami spersonalizowanej kinezyterapii z uzupełnieniem współczesnych metod fizykoterapii, takich jak elektroterapia nerwów oraz zabiegi wysokoczęstotliwościowej przezczaszkowej stymulacji magnetycznej. Te ostatnie obecnie nie są zawarte w standardach leczenia zachowawczego. W przedstawianej pracy badania neurofizjologiczne wykonano przed cyklem intensywnej, indywidualnie dobranej neurorehabilitacji z zastosowaniem technik kinezyterapii oraz tuż po jej zakończeniu. W tej pracy celami były opis proponowanego algorytmu leczenia zachowawczego i ocena jego skuteczności w pięciomiesięcznej obserwacji. Spersonalizowany algorytm postępowania fizjoterapeutycznego dla chorych z niecałkowitym uszkodzeniem rdzenia kręgowego, na podstawie wyników badań neurofizjologicznych, ukierunkowany na reedukację ruchowo-czuciową, prowadzi do umiarkowanej poprawy sprawności jednostek ruchowych mięśni kończyn górnych oraz przewodnictwa impulsów nerwowych we włóknach ruchowych nerwów pośrodkowych. U chorych tych występuje progresja deficytów czuciowych w zakresie dermatomów C3-C8.
Kategoria: Artykuł
Staw kolanowy jest największym stawem ustroju ludzkiego, ale równocześnie stawem najczęściej ulegającym uszkodzeniom urazowym i najbardziej podatnym na występowanie różnego rodzaju patologii, w tym zmian zwyrodnieniowych. Choroba ma istotny związek z wiekiem człowieka. Zmiany zwyrodnieniowe występują najczęściej powyżej 50. roku życia. W przeważającej liczbie chorych zmiany chorobowe dotyczą przedziału przyśrodkowego stawu kolanowego, prowadząc do szpotawej deformacji osi kończyny. Alloplastyka stawu kolanowego jest obecnie jedną z częściej wykonywanych procedur na oddziałach ortopedycznych [1, 2]. Zabieg rekonstrukcji więzadła właściwego rzepki jest zabiegiem wykonywanym rzadko. Natomiast zabieg alloplastyki stawu kolanowego z równoczesną rekonstrukcją zastarzałego uszkodzenia więzadła rzepki jest zabiegiem niestandardowym [4, 6–8, 10–17]. Celem artykułu jest analiza leczenia chorej w Klinice Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu 4. WSKzP we Wrocławiu z powodu zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego prawego z zastarzałym uszkodzeniem więzadła właściwego rzepki – do urazu doszło 19 lat przed alloplastyką.
Przyczyny uporczywego zespołu bólowego w chorobie zwyrodnieniowej stawów są zróżnicowane. Zatem eliminacja bólu powinna być wielokierunkowa. Za najbardziej skuteczne uważa się postępowanie przyczynowe, zwykle biomechaniczne/ortopedyczne. Postępowanie takie wynika z rozpoznania elementów przeciążeniowych zgodnie z zasadą Evidence Based Orthopaedics. Elementy te dotyczą przeciążeń grawitacyjnych mających początek w „czwroboku podparcia”. Często zniekształcenie stopy przeciąża bólowo staw kolanowy. Mechanizm taki powoduje, że rzadko ból stawu kolanowego jest chorobą stawu kolanowego. W sytuacji zaburzeń osiowych kończyny dolnej istnieją wskazania do osteotomii podkolanowej w kolanie szpotawym lub nadkolanowej w kolanie koślawym. Osteotomie stanowią trwały – skuteczny element w ochronie chrząstki stawowej. Koniecznym jest by postępowanie ortopedyczne wspomagane było leczeniem farmakologicznym, przeciwbólowym i przeciwzapalnym, szczególnie w początkowym okresie. Biologiczne elementy przeciążeń dotyczą chrząstki stawowej, której macierz traci swoją sprężystość, a chrząstka ulega degradacji. Są to wskazania do postępowania farmakologicznego, chondroprotekcyjnego (siarczan chondroityny) stosowanego przez wiele miesięcy. Istotne, trybologiczne znaczenie ma również viscosuplementacja preparatami kwasu hialuronowego. Skuteczna eliminacja bólu w chorobie zwyrodnieniowej wynika z badania chorego, uzupełnionego badaniami obrazowymi, a nie z leczenia „obrazków”.