EFORT wyróżnia się przede wszystkim znaczeniem i szerokością ujęcia problemu całej ortopedii. Po pierwsze jest to organizacja, która skupia prawie wszystkie organizacje narodowe i liczy ponad 45 tys. członków. Podczas kongresu swoje wystąpienia mają poszczególne sekcje i towarzystwa (między innymi Towarzystwo Chirurgii Ręki, Towarzystwo Barku i Łokcia, Towarzystwo Chirurgów Kolana czy Towarzystwo Artroskopowe).
Kategoria: Artykuł
Ortopeda może wykonywać swój zawód w przychodni, szpitalu lub w prywatnym gabinecie (praktyce zawodowej). Do założenia praktyki zawodowej niezbędne jest spełnienie wymogów określonych prawem i jej rejestracja w samorządzie zawodowym. Celem artykułu jest przedstawienie wymogów koniecznych do założenia prywatnej praktyki przez ortopedę.
Uszkodzenia chrzęstno-kostne (osteochondral lesions – OCL) bloczka kości skokowej mogą być skutkiem różnych patologii o podobnych objawach klinicznych i podobnym obrazie makroskopowym uszkodzenia [1]. Większość tych zmian chorobowych ma podłoże urazowe i towarzyszy 50–73% ostrym skręceniom stawu skokowego [2, 3]. Wśród nietraumatycznych przyczyn OCL wyróżnia się chorobę zwyrodnieniową z torbielami podchrzęstnymi, oddzielającą martwicę chrzęstno-kostną u młodzieży lub samoistną martwicę kości skokowej u dorosłych. Przyczynami OCL mogą też być zaburzenia krążenia obwodowego kończyn dolnych, choroby endokrynologiczne i metaboliczne oraz martwica kości skokowej wywołana chemioterapią [1].
Obecnie do zabiegów chirurgicznych kwalifikuje się coraz „trudniejszych” chorych, tzn. starszych, obarczonych istotnymi chorobami współistniejącymi. Z tego względu każdy potencjalnie modyfikowalny czynnik prognostyczny, zwiększający zarówno chorobowość, jak i śmiertelność w okresie około- i pooperacyjnym powinien być zidentyfikowany i – jeżeli to możliwe – usunięty przed podjęciem leczenia operacyjnego. Zarówno niedokrwistość, jak i leczenie przetoczeniami koncentratu krwinek czerwonych wiążą się ze wzrostem chorobowości i śmiertelności u pacjentów leczonych chirurgicznie. Niedokrwistość, mimo swojej powszechności, jest ciągle niedocenianym czynnikiem ryzyka. Wykonanie badań przesiewowych w kierunku niedokrwistości powinno być przeprowadzone wystarczająco wcześnie przed planowym zabiegiem, tak by umożliwić właściwe postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne.
Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa obejmująca zakrzepicę żył głębokich oraz zatorowość płucną stanowi jedną z głównych komplikacji związanych z hospitalizacją oraz okresem okołooperacyjnym i zajmuje trzecie miejsce pod względem częstości występowania wśród chorób układu naczyniowego. Świadomość środowiska ortopedycznego dotycząca profilaktyki przeciwzakrzepowo-zatorowej na oddziałach ortopedyczno-urazowych przekłada się od wielu lat na znaczne zmniejszenie liczby incydentów zakrzepowo-zatorowych.
Niezdenaturowany kolagen typu II jest od lat stosowanym suplementem diety wspomagającym leczenie choroby zwyrodnieniowej stawów. Jego przyjmowanie budzi kontrowersje, jednak prowadzone badania udowadniają zasadność włączania preparatu do terapii. W artykule omówiono leczenie choroby zwyrodnieniowej stawów z zastosowaniem kolagenu typu II na podstawie przeglądu badań.
W niniejszym artykule przedstawiono rzadki przypadek pacjenta ze zmęczeniowym złamaniem trzonów obu kości udowych w przebiegu krzywicy hipofosfatemicznej. Etiologia przebytych złamań była złożona i łączyła w sobie cechy złamania zmęczeniowego z cechami złamania patologicznego. Pacjent był leczony operacyjnie małoinwazyjną metodą osteosyntezy śródszpikowej z wykorzystaniem wiązki prętów Endera. Okres wygojenia złamań był przedłużony i wyniósł sześć miesięcy.
Krioterapia od lat jest uznawana za skuteczną, tanią i prostą metodę leczenia bólu przy urazach, zwłaszcza sportowych. Wiadomo, że terapeutyczne stosowanie krioterapii zmniejsza obrzęk, łagodzi ból, ale patofizjologia tego działania nie jest do końca jasna.
Choroba zwyrodnieniowa stawów (osteoarthritis – OA) jest jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności w populacji osób starszych. Głównym objawem OA jest ból, który często utrudnia bądź uniemożliwia pacjentowi codzienną aktywność. Ból w chorobie zwyrodnieniowej ma głównie charakter receptorowy (nocyceptywny). Wybór odpowiedniego leku i jego dawkowania zależy od stopnia nasilenia dolegliwości bólowych. Przydatne w tym celu są liczne skale kliniczne oraz drabina analgetyczna przedstawiona przez Światową Organizację Zdrowia. W zależności od natężenia bólu wyróżnia się w niej trzy stopnie określające, jakie leki należy stosować. Paracetamol i niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) stosowane miejscowo są lekami pierwszego rzutu w łagodnej chorobie zwyrodnieniowej. W przypadku utrzymywania się dolegliwości, wskazane jest zastosowanie NLPZ ogólnoustrojowo. To najczęściej podawane leki w chorobie zwyrodnieniowej o wysokiej skuteczności. Mechanizm działania polega na odwracalnym blokowaniu enzymu cyklooksygenazy (COX), która ma dwie izoformy (COX-1, COX-2). W zależności od selektywności działania NLPZ można podzielić na: nieselektywne, bardziej selektywne względem COX-2 oraz wybiórcze względem COX-2. Z selektywności COX, parametrów farmakokinetycznych oraz spektrum działań pozacyklooksygenazowych wynikają różnice w działaniu poszczególnych NLPZ oraz ich efekty niepożądane. Wszystkie wspomniane leki należą do I stopnia drabiny analgetycznej. Kolejny stopień drabiny to słabe opioidy, z których najczęściej stosowany jest tramadol. Wykazano skuteczność tego leku, szczególnie w połączeniu z paracetamolem lub deksketoprofenem w leczeniu OA. Ostatni stopień drabiny to mocne leki opioidowe, które także znajdują się w zaleceniach leczenia OA, jednak ze względu na potencjał uzależniający nie są często stosowane w tej jednostce chorobowej. Poza leczeniem miejscowym i ogólnoustrojowym można stosować iniekcje dostawowe glikokortykosteroidów oraz wiskosuplementację kwasem hialuronowym. Inne stosowane substancje to: siarczan glukozaminy, chondroityny, hydrolizaty kolagenu, diaceryna oraz ekstrakty z awokado i soi, których efektywności i skuteczności jednoznacznie nie udowodniono. Na uwagę zasługuje choroba zwyrodnieniowa stawów kręgosłupa, w której szczególnie pomocne może być okresowe stosowanie miorelaksantów.
Rana to naruszenie ciągłości powłok zewnętrznych ciała poprzez uszkodzenie jakiejkolwiek jej warstwy. Zostaje wówczas naruszona ciągłość skóry – naturalnej bariery. Powstają „wrota zakażenia”, czyli zostaje utworzona droga między światem zewnętrznym a tkankami położonymi głębiej, przez którą mogą wtargnąć drobnoustroje i spowodować infekcję. Wpływa to w istotny sposób na postępowanie lecznicze i pozwala na odróżnienie rany od stłuczenia.
Praca ortopedy jest bardzo specyficzna w porównaniu z pracą innych lekarzy. Lekarze ortopedzi mają dużo większą satysfakcję z wykonywania swojej pracy, ponieważ w większości zajmują się pacjentami, którzy są zdrowi. To zdrowi chorzy, którzy mają różnego rodzaju deformacje albo dysfunkcje. Oczywiście są również pacjenci, którzy są chorzy, ale w ortopedii chorych jest mniej niż w innych specjalnościach.
Ortopeda prowadzący prywatną praktykę zawodową ma prawny obowiązek prowadzenia i zabezpieczenia dokumentacji medycznej swoich pacjentów. Ponadto ma obowiązek udostępnienia dokumentacji medycznej uprawnionym osobom i organom. Celem artykułu jest przedstawienie problematyki dokumentacji medycznej wytworzonej w prywatnej praktyce ortopedy.