Szpiczak mnogi to złośliwy nowotwór wywodzący się z komórek B znajdujących się w końcowym etapie różnicowania. Choroba charakteryzuje się podwyższonymi poziomami przeciwciał monoklonalnych w surowicy i moczu, niedokrwistością, hiperkalcemią i osteolitycznymi zmianami w kościach. Aż 88% pacjentów stanowią osoby po 55. roku życia. Największa częstość zachorowania przypada na okres 65–70 lat. Akronimem opisującym cechy szpiczaka mnogiego jest SLiM CRAB: S (Sixty), Li (Light Chains) M (MRI), C (Calcium), R (Renal insufficiency), A (Anemia). W przebiegu szpiczaka mnogiego w 90% przypadków występują ogniskowe zmiany osteolityczne lub uogólniony ubytek masy kostnej jako wynik nadmiernej resorpcji kości i zahamowania procesów naprawy. Mają one charakter nieodwracalny nawet w okresie całkowitej remisji choroby.
Kategoria: Artykuł
Chrząstka stawowa stanowi strukturę wieńczącą kość. Odżywiana z warstwy podchrzęstnej oraz gównie z płynu stawowego, narażona na nacisk i wstrząsy ma wspierać ruch ślizgowy powierzchni stawowych względem siebie. Chrząstka stawowa zbudowana jest z chondrocytów, wokół których znajduje się macierz stanowiąca 90% jej masy. Macierz składa się w ponad 65% z wody, białek i lipidów. Białkami budującymi macierz w głównej mierze stanowi kolagen i proteoglikany.
Zidentyfikowano ponad 20 różnych rodzajów kolagenu, z czego głównie występują typy od I do XII. Funkcją kolagenu jest budowa sieci dającej przestrzenny kształt, odporność na ściskanie czy rozciąganie [1].
Dane demograficzne wskazują, że w najbliższych dziesięcioleciach będzie przybywało osób powyżej 60. roku życia, a problemy zdrowotne tych osób już dziś stają się wyzwaniem dla współczesnej medycyny. Staw nadgarstkowo-śródręczny kciuka jest stawem siodełkowym o unikatowej architekturze anatomicznej umożliwiającej szeroki zakres ruchów. Przyjmuje się, że zmiany zwyrodnieniowe stawu CMC 1 (łac. articulatio carpometacarpal – CMC 1) stanową 10% wszystkich zmian zwyrodnieniowych dotykających stawy człowieka [3]. Choroba zwyrodnieniowa stawu CMC 1 kciuka jest drugą pod względem częstości lokalizacją zmian zwyrodnieniowych w obrębie ręki.
Objawami klinicznymi tej dolegliwości są ból, osłabienie siły ręki, bolesność palpacyjna w rzucie stawu CMC 1 oraz dodatni test mielenia. W ramach diagnostyki zaleca się badanie rentgenograficzne (RTG). Zaleca się leczenie nieoperacyjne lub operacyjne (trapezektomia, trapezektomia z plastyką hamakową, artrodeza, endoprotezoplastyka, resekcja stawu z interpozycją).
Krioterapia – zarówno miejscowa, jak i ogólnoustrojowa (kriokomora), ma od wielu lat pozytywne wyniki we wspomaganiu leczenia chorób narządu ruchu. Stosowanie terapii poprzez stymulację krążenia w miejscu schorzenia, dostarczanie przez organizm wzmożonych ilości katecholamin czy kortykosterydów wpływa pozytywnie na proces regeneracyjny tej okolicy. Uważa się, że skojarzone leczenie
z wykorzystaniem krioterapii ma znaczenie w dochodzeniu do stanu zdrowia także u sportowców.
Pacjent prywatny jest tym, który wymaga, bo płaci. Zatem jak realizować pierwszy z nim kontakt, aby go nie zniechęcić i zaspokoić potrzeby płynące z ciała i duszy? Oto odpowiedź dla jednostek większych i mniejszych, prywatnych i państwowych, a zwłaszcza tych ośrodków, które mają kontrakty z Narodowym Funduszem Zdrowia, niewyczerpujące potrzeb współczesnych Polaków.
Ogólne zasady, jakie powinny być brane pod uwagę przy opracowywaniu procedur zapobiegania zakażeniom
Rodzaj i liczba procedur zależy od rodzaju placówki i udzielanych w niej świadczeń zdrowotnych. Powinny również uwzględniać warunki oraz specyfikę danej placówki oraz możliwości organizacyjne i techniczne. Poniżej zamieszczono przykładowe procedury: higieny rąk i stosowania środków ochrony indywidualnej, postępowania z odpadami oraz utrzymania czystości.
Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570 z poźn. zm.) określa obowiązki rożnych sektorów zapewniających świadczenie usług zdrowotnych w zakresie zasad i trybu postępowania przy zapobieganiu i zwalczaniu chorób zakaźnych i zakażeń u ludzi.
Działania dotyczące zapobiegania powstawaniu zakażeń związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych spoczywają na kierownikach podmiotów leczniczych oraz innych osobach udzielających świadczeń zdrowotnych.
Radiosynowektomia (RS) jest od ponad 40 lat szeroko stosowaną na świecie metodą leczenia przewlekłych zapaleń stawów. Ze względu na rozprzestrzenienie chorób stawowych stanowi interesującą opcję leczenia miejscowego dla reumatologów i ortopedów. Zastosowanie RS wymaga znajomości charakterystyki dostępnych radiofarmaceutyków oraz przestrzegania zasad bezpieczeństwa w technice podania i opieki nad pacjentem. W artykule omówiono siedmioletnie doświadczenia własne autora zastosowania RS, głównie u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów.
Obecnie osteoporoza uznawana jest za poważny problem społeczny oraz wyzwanie cywilizacyjne. Liczba chorych systematycznie rośnie, szacuje się, że obecnie na osteoporozę choruje ponad 200 mln ludzi na świecie, w tym 75 mln chorych to mieszkańcy Europy, Japonii i Stanów Zjednoczonych [1]. Obecnie w Polsce na osteoporozę choruje ponad 6 mln ludzi i liczba ta będzie systematycznie wzrastać.
Podstawowym założeniem Medycyny Ortopedycznej według Cyriaxa jest leczenie wzorca klinicznego. Przez zaproponowany w metodzie wywiad i badanie funkcjonalne uzyskujemy kompletną informacje na temat badanego pacjenta. Symptomy i objawy są interpretowane i skatalogowane w formie „wzorców klinicznych”. „Wzorzec kliniczny” jest szczególnym zachowaniem się zaburzeń lub grup zaburzeń. Dla wszystkich obrazów klinicznych metoda oferuje lokalne, bezpośrednie, sprawne
i korzystne ekonomicznie leczenie.
Różnicowanie można przeprowadzić przez szczegółowy wywiad i badanie funkcjonalne, a dokładną lokalizacje podrażnionych struktur można poznać albo przez obecność objawów lokalizujących albo przez palpację. W tak łatwy sposób można przejść do diagnozy takiej jak zapalenie ścięgna m. supraspinatus leżące na przyczepie i dokładniej na włóknach powierzchownych. Wówczas możemy mówić o szczegółowej diagnozie. Tylko wtedy możliwe jest precyzyjne leczenie, które daje maksimum skuteczności przy minimum terapii.