Sarkopenia. Diagnostyka, następstwa i postępowanie

W1988 r. na posiedzeniu naukowym w Albuquerque (USA) Irwin Rosenberg zaproponował wprowadzenie nowego określenia na zwiększający się wraz z wiekiem spadek masy mięśniowej – sarkopenia (od greckich słów sarx – ciało i penia – utrata) [2, 3]. Definicja ta okazała się jednak niewystarczająca do opisania skali tego zjawiska oraz jego konsekwencji dla organizmu człowieka. W związku z tym postanowiono rozszerzyć definicję sarkopenii i określono ją jako występujący wraz z wiekiem uogólniony i progresywny spadek masy mięśni szkieletowych oraz związany z tym spadek ich siły, któremu towarzyszą pogorszenie stanu funkcjonalnego oraz deficyt mobilności i sprawności funkcjonalnej, które warunkują pogorszenie jakości życia, a w konsekwencji mogą prowadzić do śmierci. W roku 2010 został opublikowany pierwszy „Europejski konsensus w sprawie definicji i diagnostyki sarkopenii”. Został opracowany przez Europejską Grupę Roboczą ds. Sarkopenii u Starszych Osób (EWGSOP, The European Working Group on Sarcopenia in Older People) [4, 5]. 

Diagnostyka sarkopenii 

Jeszcze do niedawna sarkopenia nie była traktowana jako choroba w pełnym rozumieniu tego słowa, jednak w chwili obecnej znajduje się ona w międzynarodowej klasyfikacji chorób ICD-10-CM [21]. Objawy sarkopenii to osłabienie mięśniowe, szybko powstające zmęczenie, niska wytrzymałość na wysiłek, zaburzenia równowagi i koordynacji ruchowej, często – chudnięcie (wyjątek stanowi otyłość sarkopeniczna). Osłabienie przepony może zwiększać częstość przepukliny rozworu przełykowego i powodować utrudnienie oddychania i defekacji. Utrata masy mięśniowej łączy się ponadto ze zmniejszeniem rezerw energetycznych, czego dalszą konsekwencją mogą być zaburzenia termoregulacji i brak gorączki jako sygnału obronnego przy zakażeniach [37]. Wczesna interwencja związana z szybkim wprowadzeniem fizjoterapii oraz suplementacji może zatrzymać progres choroby, a nawet zmniejszyć jej negatywne skutki. Jednak obecnie jest ona najczęściej diagnozowana w stadium krytycznym, kiedy u pacjenta występują już duże zaburzenia funkcjonalne [22].
Do najważniejszych powikłań sarkopenii zalicza się: rozwój osteoporozy, upadki i urazy (np. złamania kostne), zespół poupadkowy oraz jako kontinuum tego niekorzystnego procesu – zgon. Udowodniono, że niebezpieczeństwo złamania szyjki kości udowej jest częściej powiązane ze zredukowaną siłą i masą mięśniową aniżeli z masą całkowitą lub tłuszczową [37]. W celu zdiagnozowania sarkopenii stosuje się różne metody obrazowania. Najdokładniejsze są rezonans magnetyczny i tomografia komputerowa, jednak ze względu na wysoki koszt wykonania tych badań oraz ich niską dostępność popularne staje się badanie DEXA (ang. Dual-Energy X-ray Absorptiometry – absorpcjometria dwóch wiązek promieni rentgenowskich o różnych energiach). W badaniu tym dwie niskie dawki promieniowania skanują ciało badanego i na podstawie różnicy odczytu oceniają masę tkanek, ich rozmieszczenie w organizmie oraz gęstość kości. 
Alternatywą dla tego badania jest BIA (ang. Bioelectrical Impedance Analysis). Metoda ta polega na pomiarze oporu tkanek na przepływ prądu o niskim natężeniu. Wykorzystuje się tu informację o tym, że tkanka tłuszczowa posiada w swoim składzie mniej wody niż tkanki mięśniowa czy kostna. W związku z tym może być łatwo zlokalizowana w trakcie badania. Dzięki BIA można określić procentową zawartość tkanki tłuszczowej w składzie ciała oraz wielkość beztłuszczowej masy ciała. Badanie jest łatwe do wykonania, trwa kilka minut, należy jednak zwrócić uwagę, aby poziom nawodnienia był podobny do tego, jaki występuje u badanego na co dzień [23]. 
W literaturze można znaleźć informacje na temat testów przesiewowych mogących pomóc w diagnozowaniu sarkopenii. To kwestionariusz SARC-F, który był pierwszym tego typu testem screeningowym, oraz Ishii’s formuła. Ten ostatni opiera się na informacjach na temat wieku, obwodu łydki i siły ręki, dzięki czemu jest łatwy do wykonania. W praktyce klinicznej jednak został przeprowadzony tylko na pacjentach w Japonii i aktualnie brakuje danych na temat jego walidacji w innych narodowościach [24–26]. Można również wykorzystać proste pomiary antropometryczne, takie jak: obwód ramienia, obwód łydki (koreluje on z siłą mięśniową; przyjmuje się, że wartość poniżej 31 cm oznacza niepełnosprawność), grubość fałdów skórnych czy pomiar dynamometryczny siły uścisku ręki [8]. 
Dodatkowo wartość kliniczną mają testy funkcjonalne, np.: 

• test prędkości chodu na dystansie 4 lub 6 m, 
• test „wstań i idź”, 
• test SPPB (Short Performace Physical Battery – analiza funkcji kończyn dolnych) [8]. 

Rozpoznanie sarkopenii stanowi dla współczesnej medycyny problem. W chwili obecnej w literaturze znajduje się kilka wskaźników powstałych na podstawie poziomu ocenionej masy mięśniowej, beztłuszczowej masy ciała lub tylko kończyn w stosunku do kwadratu wzrostu badanego lub jego ciężaru ciała. 

Oczywiście podane powyżej wskaźniki same w sobie nie stanowią pełnego rozpoznania. Powołana w 2009 r. Europejska Grupa Robocza ds. Sarkopenii u Osób Starszych (EWGSOP) orzekła, iż parametr obniżonej masy mięśniowej musi zostać uzupełniony o aspekt obniżonej siły mięśniowej (pomiar uścisku dłoni z zastosowaniem dynamometru) i funkcjonalności (test „wstań i idź”). Sarkopenia jest rozpoznawana u pacjentów z obniżoną masą mięśniową oraz obniżoną siłą mięśniową lub sprawnością fizyczną [8]. 

Sarkopenia – rodzaje, przyczyny, zapobieganie 

Rozróżniamy dwie postacie sarkopenii: 

• pierwotną — spowodowaną czynnikami związanymi z wiekiem i starzeniem się, 
• wtórną — na którą wpływ mają inne czynniki niezwiązane ze starzeniem się organizmu. 

Do podstawowych czynników ryzyka warunkujących powstanie sarkopenii, oprócz samej starości, można zaliczyć:

• zaburzenia gospodarki hormonalnej (spadek poziomu testosteronu, estrogenu czy hormonu wzrostu), 
• zaburzenia nerwowo-mięśniowe (neurodegeneracja, postępująca demielinizacja aksonów oraz spadek ich pobudliwości), 
• stres oksydacyjny, 
• insulinooporność, 
• wzrost udziału tkanki tłuszczowej w procentowym składzie ciała, 
• spadek aktywności fizycznej, 
• niezbilansowana dieta (niedobory białka i witaminy D),
• przyjmowane leki,
• ogólne wyniszczenie organizmu spowodowane chorobami współistniejącymi [10, 11].

Proces zmniejszania się masy mięśniowej rozpoczyna się już po 30. roku życia. Mniej więcej do pięćdziesiątki postępuje powoli, jednak po przekroczeniu tego wieku następuje w tempie 6% na każdą dekadę życia [6, 7]. Masa mięśniowa maleje szybciej u mężczyzn, co jest związane z wyższym jej poziomem wyjściowym, poza tym ubytek ten jest większy w kończynach dolnych w porównaniu z kończynami górnymi. Z kolei siła mięśniowa maleje wraz z wiekiem w tempie około 1,5% rocznie pomiędzy 50. a 60. rokiem życia, zaś po 60. roku życia tempo to wzrasta do 3% rocznie, co przekłada się na powstawanie zaburzeń mobilności osób starszych [8]. 
Z wiekiem dochodzi do spadku właściwości kurczliwych mięśni oraz możliwości generowania przez nie siły (spada liczba wiązań poprzecznych, zmniejsza się pobudliwość mięśni oraz spada zwartość mięśniowych przyczepów ścięgnistych). Obserwuje się również zmiany w samych włóknach mięśniowych. Należą do nich m.in.: 

• atrofia włókien szybkokurczliwych większa niż wolnokurczliwych, 
• obumieranie włókien mięśniowych, 
• grupowanie różnych typów włókien,
• spadek liczby komórek satelitarnych we włóknach szybkokurczliwych. 

Po 60. roku życia zauważono również zmniejszenie o 50% dostępnych neuronów ruchowych alfa oraz jednostek motorycznych prowadzące do pogarszania koordynacji ruchowej oraz spadek dostępności komórek macierzystych prowadzący do zmniejszenia zdolności regeneracji włókien mięśniowych [4]. 
Kolejnym procesem, na który wpływa starzenie się, jest zwiększenie oporności organizmu na insulinę. Działanie anaboliczne insuliny jest niezbędne do pozyskania białek oraz przyrostu mięśni, natomiast obserwowane w sarkopenii nadmierne magazynowanie tkanki tłuszczowej w całym ciele towarzyszy tej oporności. 
U osób starszych obserwuje się deficyt hormonu wzrostu (odpowiedzialnego za wzrost beztłuszczowej masy ciała i poprawę profilu tłuszczów w organizmie), a także zmniejszenie poziomu testosteronu (prowadzi to do zmniejszenia masy mięśniowej oraz siły i sprawności funkcjonalnej). Podobnie jest z poziomem witaminy D, której niedobory także mogą prowadzić do czynników warunkujących powstanie sarkopenii. 
Z procesem starzenia jest związane występowanie chorób przewlekłych, które prowadzą do wzrostu poziomu cytokinin prozapalnych. Mogą one wpływać na zaburzenie równowagi pomiędzy wytwarzaniem białek mięśniowych a ich rozpadem. Jest to tylko jedna z teorii mówiących o wpływie cytokinin na proces rozwoju sarkopenii. Kolejnym elementem mającym wpływ na powstanie sarkopenii jest otyłość. Potwierdzono bowiem wpływ pomiędzy tłuszczowym przerostem mięśni a zmniejszeniem ich siły następującym wraz z ograniczeniem funkcji i zwiększonym ryzykiem ograniczenia ruchomości [4, 12]. 
Kontrowersyjne i pozostające w sferze badań są wpływy zaburzeń mitochondrialnych i apoptozy na powstanie sarkopenii. Potwierdzono za to wpływ chorób przewlekłych i innych dolegliwości związanych z utratą masy mięśniowej na powstanie sarkopenii. Do schorzeń takich należą m.in. cukrzyca, zespół metaboliczny, POChP, choroba nowotworowa, choroba niedokrwienna serca, zapalenie stawów, choroby nerek, udar, choroba Parkinsona. Często towarzyszy im siedzący tryb życia, zmniejszenie aktywności prowadzi do spadku masy mięśniowej, a co za tym idzie – siły mięśniowej oraz funkcjonalności mięśni [4]. 
Ostatnie badania pokazują również, że wpływ na masę oraz siłę mięśni mają czynniki genetyczne [13]. 
Jak wynika z obserwacji, tempo spadku masy i siły mięśniowej jest różne u różnych chorych. Można więc wnioskować, że istnieją czynniki modyfikujące wysokość tego spadku. Jak dotąd nie znaleziono jednak skutecznego sposobu zapobiegania tworzeniu się sarkopenii. 
Problemem sarkopenii zajmowało się lub w dalszym ciągu nad tym pracuje kilka grup: 

• Europejska Grupa Robocza ds. Sarkopenii u Osób Starszych (The European Working Group on Sarcopenia in Older People – EWGSOP), 
• Międzynarodowa Grupa Robocza ds. Sarkopenii (The International Working Group of Sarcopenia – IWGS),
• Towarzystwo ds. Sarkopenii, Wyniszczenia i Zaburzeń 
• Wyniszczających (The Society of Sarcopenia, Cachexia and Wasting Disorders – SCWD), 
• Azjatycka Grupa Robocza ds. Sarkopenii (The Asian Working Group for Sarcopenia – AWGS). 

Wszystkie one w swoich rekomendacjach podkreślają rolę prawidłowego żywienia oraz suplementacji połączonej z odpowiednio dawkowanym wysiłkiem fizycznym. 
Na rynku farmaceutycznym w ostatnich latach pojawiły się preparaty zawierające w swoim składzie wiele elementów zapobiegających i zmniejszających negatywne efekty sarkopenii w organizmie człowieka. Niestety niejednokrotnie jakość produktów żywieniowych spożywanych na co dzień oraz ich obróbka eliminuje lub znacznie zmniejsza ilość wymaganych do przyswojenia substancji. Dlatego też niezwykle ważna jest prawidłowa suplementacja zawierająca odpowiednie ilości potrzebnych składników odżywczych. 
Jednym z takich preparatów jest Sarcomil. W swoim składzie zawiera on koenzym Q10, który wchodzi w skład mitochondriów i bierze udział w transporcie elektronów, oddychaniu wewnątrzkomórkowym, przekształca energię w ATP (95% energii w organizmie człowieka powstaje właśnie w ten sposób) oraz ma działanie przeciwutleniające. Niedobory koenzymu Q10 mogą wywoływać zaburzenia funkcji mitochondrium komórkowego, co w efekcie procesów biochemicznych zachodzących w komórce wpływa na zmniejszenie produkcji ATP. Zmiana szlaków sygnałowych modulujących aktywność mitochondriów może zarówno w sposób pośredni, jak i bezpośredni wpływać na uszkodzenia strukturalne białek i lipidów, co w konsekwencji przyspiesza proces starzenia się [31, 32].
Beta-NADH (dinukleotyd nikotynoamidoadeninowy) jest koenzymem biorącym udział w procesie oddychania komórkowego. Badania prowadzone przez Santaellę i współpracowników pokazały, że przyjmowanie beta-NADH (10 mg/dzień) wykazało zmniejszenie objawów zespołu chronicznego zmęczenia oraz wpływa na poprawę wydolności fizycznej [33]. 
Arginina jest jednym z aminokwasów biorących udział w syntezie białek. Stanowi ona prekursor do syntezy kreatyny, agmatyny, mocznika, poliamid, proliny oraz glutaminianu i tlenku azotu (ten ostatni zwiększa przepływ krwi w mięśniach oraz syntezę białek mięśniowych). Zwiększony przepływ krwi w mięśniach prowadzi do zwiększenia ilości wchłanianych aminokwasów w mięśniach [34, 35]. Kreatyna z kolei jest wykorzystywana do magazynowania i uwalniania energii komórkowej. Bierze ona udział w przekształcaniu ATP do ADP poprzez oddanie grup fosforanowych głównie w mięśniach i tkance mózgowej. Jest ona często stosowana przez sportowców w okresach treningowych (zwiększenie siły i masy ciała) [34]. 
Niezwykle istotna w przypadku sarkopenii jest prawidłowa podaż magnezu, który jest kluczowym pierwiastkiem w utrzymaniu prawidłowej równowagi elektrolitów. Bierze on również udział w syntezie białek i kwasów nukleinowych oraz pomaga w prawidłowym utrzymaniu wszystkich mięśni. Rada ds. żywności i żywienia ustaliła dopuszczalny poziom przyjmowania magnezu w suplemencie na poziomie 350 mg/dzień. Preparat Sarcomil ma go w swoim składzie 300 mg. W związku z tym nie istnieje ryzyko przekroczenia zalecanych norm spożycia (może ono doprowadzić do uszkodzenia nerek oraz innych niekorzystnych skutków). 
Bardzo ważne w przypadku sarkopenii oraz jej prewencji jest prawidłowe utrzymanie poziomu witamin z grupy: D, C, E w organizmie. Witamina D wpływa na prawidłowe funkcjonowanie mięśni, witamina C bierze udział w biosyntezie kolagenu oraz jest częścią systemu obronnego organizmu, a witamina E stanowi część złożonego systemu antyoksydacyjnego. Do tej grupy można zaliczyć również selen, który razem z innymi przeciwutleniaczami (witaminy C, D, E, koenzym Q10) pomaga w ochronie przed wolnymi rodnikami. Bogate w antyoksydanty są: owoce o zabarwieniu granatowo-fioletowym, warzywa (brokuł, marchew, pomidor, zielona papryka, szpinak) oraz oleje roślinne [30]. 
Jeszcze jednym istotnym elementem suplementacji w przypadku sarkopenii są wyciągi z roślin, takich jak żeń-szeń syberyjski oraz buzdyganek naziemny, które zwiększają witalność, poprawiają apetyt i wspierają prawidłowe funkcje hormonalne [36]. 
W przypadku diety niezwykle istotna jest odpowiednia kaloryczność potraw, zapobiegająca spadkowi masy ciała, oraz odpowiednia podaż białka (białko zwierzęce jest w tym przypadku bardziej preferowane od roślinnego). Powinno ono być rozłożone w takich samych proporcjach na wszystkie trzy podstawowe posiłki w ciągu dnia w ilości 25–30 g [14–17, 29]. 
Niezwykle istotnym elementem prewencji i leczenia sarkopenii jest właściwie przeprowadzona fizjoterapia w postaci usprawniania z zastosowaniem ćwiczeń oporowych. Trening taki wpływa na zwiększenie parametrów siły mięśniowej i mocy mięśniowej, wzrost zakresu ruchu oraz na poprawę trofiki i optymalizację składu włókien mięśniowych. Intensywność treningu oporowego jest różnorodna. Można rozpocząć od 20% maksymalnego ciężaru, który ćwicząca osoba może jednorazowo podnieść (1 RM). Stopniowo należy jednak zwiększać obciążenie, gdyż zaobserwowano, że im wyższa intensywność treningu siłowego, tym większa poprawa siły mięśni w porównaniu z mniejszą intensywnością [4]. Częstotliwość treningów w tygodniu może być różnorodna (od jednego do trzech). Trening raz w tygodniu z większym obciążeniem daje u osób starszych lepsze efekty niż trening trzy razy w tygodniu z mniejszym obciążeniem [18]. Zalecenia dotyczące treningu oporowego u osób starszych to trening powyżej 50% 1 RM od dwóch do trzech razy w tygodniu (raz–dwa razy w tygodniu od 60% 1 RM zwiększana do nawet 80% 1 RM) [19, 20]. Oczywiście osoby starsze muszą być ściśle monitorowane pod kątem negatywnych reakcji na trening oporowy. 
Nie bez przyczyny podkreślona została rola fizjoterapii. Mięśnie, oprócz tego, że stanowią stabilizację stawów, to również odpowiadają za mobilność pacjenta, czyli jego zdolność do poruszania się. Ruch odgrywa niepodważalną rolę dla kondycji stawów, dzięki niemu następują zmiany ciśnienia w stawie odpowiedzialne za dystrybucję substancji odżywczych do chrząstki, lepsze dotlenienie i ukrwienie. Zwiększona ilość ruchu skutkuje większym wydzielaniem mazi. Kontrolowane obciążenie kości podczas ćwiczeń powoduje natomiast aktywację osteoblastów, dzięki czemu zwiększa się gęstość kości, co potwierdza fakt, że do powikłań sarkopenii zalicza się rozwój osteoporozy [37–40]. 
Deficyty sprawności fizycznej osób starszych mogą pozostawać niewidoczne aż do momentu osiągnięcia krytycznego poziomu sarkopenii [4]. Dlatego tak ważne jest wczesne zdiagnozowanie choroby, a także wszystkie działania prewencyjne. We współczesnym społeczeństwie świadomość, dbałość o dobre samopoczucie i zdrowie są powszechne. Bardzo modne uprawianie różnorodnych dyscyplin sportowych dotyczy już nie tylko ludzi młodych i w wieku średnim, ale również osób starszych. Dzięki coraz większej świadomości, globalnym środkom przekazu i wiedzy na temat sarkopenii wśród lekarzy i fizjoterapeutów możliwe staje się coraz wcześniejsze jej wykrywanie. To z kolei przekłada się na poprawę życia i funkcjonowania osób starszych, ich niezależność od osób trzecich i pełnię życia na emeryturze.

Bibliografia załączona do artykułu dostępna w redakcji.