Wiskosuplementacja, czyli dostawowa iniekcja kwasu hialuronowego, ma przede wszystkim na celu asekurację powierzchni stawowych w celu zapobieżenia pogłębiania zmian już powstałych, a w pewnych przypadkach profilaktykę przed pojawieniem się zmian o charakterze przeciążeniowym. Szczególnie dotyczy to stawów narażonych na maksymalne obciążenia (staw kolanowy) u osób aktywnych sportowo.
Kategoria: Artykuł
Niedobór witaminy D uznawany jest obecnie za problem na skalę światową. Główną przyczyną tego stanu jest brak uznania, że ekspozycja na słońce z umiarem jest najważniejszym źródłem jej zaopatrzenia w organizmie człowieka oraz że niezbędna jest odpowiednia jej suplementacja.
Bolesny bark to zespół objawów powodujących dolegliwości i ograniczenie funkcji barku. Źródłem problemu może być wiele schorzeń, których w pierwszym etapie nie rozpoznaje się precyzyjnie. Jest to rozpoznanie „robocze”. Zespół bolesnego barku stanowi bardzo częstą przyczynę wizyty pacjenta w poradni lekarza rodzinnego oraz konsultacji ortopedycznej. Najczęściej dotyczy chorych po 40. roku życia. Wśród najczęstszych powodów są urazy, zmiany przeciążeniowe i choroba zwyrodnieniowa. W wymienionych sytuacjach patologia obejmuje takie struktury, jak mięśnie, chrząstkę stawową, więzadła i torebkę stawową, które są ściśle związane z wykonywaniem ruchu. Charakterystyczną cechą bolesnego barku jest ból nasilający się w nocy, niepozwalający spać na chorej stronie, wybudzający pacjenta ze snu. Diagnozując przyczynę bólu barku, trzeba pamiętać również o bólu rzutowanym, który nie jest spowodowany problemem w okolicy barku. W różnicowaniu takiej patologii pomocny jest wywiad chorobowy i badanie kliniczne, które wskazują, czy ból nasila się podczas ruchu – jeśli tak, najprawdopodobniej mamy do czynienia z chorobą barku, a jeśli nie, możliwe, że problem leży poza obręczą barkową. Istotne jest, żeby chory od początku objawów był jak najszybciej prawidłowo zdiagnozowany i skutecznie leczony, aby skrócić okres terapii i niedyspozycji w życiu społecznym oraz zawodowym. Celem terapii jest zniesienie
dolegliwości bólowych i przywrócenie prawidłowej funkcji barku. W niniejszym artykule przedstawiono kompleksowo schemat diagnostyki i leczenia najczęstszych chorób będących przyczyną zespołu bolesnego barku.
W artykule opisano przypadek pięcioletniego pacjenta ze złamaniem przezkłykciowym końca dalszego kości ramiennej. Złamanie leczone było zachowawczo ze względu na akceptowalne ustawienie odłamów kostnych. Jednak ze względu na cechy nieustępującego porażenia nerwu pośrodkowego dziecko wymagało interwencji chirurgicznej, a następnie intensywnego usprawniania. Po trzech miesiącach od operacji, dzięki intensywnemu usprawnianiu, funkcja ręki znacząco się poprawiła, umożliwiając dziecku codzienne funkcjonowanie.
Zastosowanie miejscowo działających niesteroidowych leków przeciwzapalnych w chorobach reumatycznych
Choroba zwyrodnieniowa stawów (osteoarthritis – OA) jest jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności w populacji osób starszych. Główny objaw choroby stanowią przewlekłe dolegliwości bólowe utrudniające lub uniemożliwiające pacjentom codzienną aktywność. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) są najczęściej zalecanymi substancjami w celu zmniejszania dolegliwości bólowych chorych o udowodnionej skuteczności. Mogą być stosowane w formie doustnej, parenteralnej lub miejscowej. Choć są skuteczne w każdej z form podania, należy zaznaczyć, że w przypadku dwóch pierwszych dróg podania leki osiągają duże stężenie w surowicy krwi, co wiąże się z wyższym ryzykiem wystąpienia powikłań i działań niepożądanych. Zgodnie z danymi miejscowe stosowanie NLPZ ma podobną efektywność w aspekcie zmniejszania dolegliwości bólowych oraz hamowania stanu zapalnego, jak podawanie ich w formie doustnej. Ponadto wiąże się z mniejszym ryzykiem wystąpienia ogólnoustrojowych działań niepożądanych. Do najczęściej stosowanych NLPZ w formie miejscowej zalicza się: ketoprofen, diklofenak, naproksen oraz ibuprofen. Wiele źródeł wskazuje na najwyższą skuteczność ketoprofenu, ze względu na jego właściwości farmakokinetyczne i farmakodynamiczne. Liczne międzynarodowe wytyczne zalecają stosowanie miejscowych NLPZ jako leczenia pierwszego wyboru w łagodnej i umiarkowanej chorobie zwyrodnieniowej stawów.
W artykule omówiono zastosowanie kolagenu w iniekcjach okołokręgowych wykonywanych pod kontrolą ultrasonografii – okołokorzeniowych i okołostawowych oraz sposoby infiltracji tkanek miękkich okołokręgowo bez kontroli obrazowej. Spektrum omawianych przypadków to dyskopatia, zmiany zwyrodnieniowe stawów, stenoza kanału kręgowego oraz zespoły przeciążeniowe. W artykule zaprezentowano technikę iniekcji, algorytmy dawkowania oraz opieki nad pacjentem.
W artykule zaprezentowano doświadczenia autora dotyczące wykorzystania tomografii komputerowej z nawigacją laserową w leczeniu zespołów bólowych odcinka lędźwiowego i stawu krzyżowo-biodrowego. Wykonywano iniekcje dodyskowe, okołostawowe i okołokorzeniowe z wykorzystaniem mieszaniny ozonu, leków steroidowych i miejscowych leków znieczulających, a także autologicznej surowicy własnej, tj. terapii Orthokine. Ze względu na bardzo wysoką skuteczność precyzyjnego pozycjonowania igły procedura odgrywa zasadniczą rolę w tzw. iniekcjach diagnostycznych u pacjentów na granicy leczenia operacyjnego.
Osteoporoza to poważny problem medyczny, społeczny i ekonomiczny współczesnego świata. W Polsce do nasilenia tego problemu przyczynia się brak powszechnie dostępnych programów zapobiegania upadkom osób starszych oraz odpowiedniego dostępu do lekowych programów leczenia i profilaktyki osteoporozy. Wdrożenie systemowej profilaktyki tego schorzenia jest szczególnie istotne nie tylko w kontekście zdrowia, ale i znacznych społecznych i finansowych kosztów leczenia następstw osteoporozy i towarzyszących jej złamań.
Należy przyjąć, że lepszą skuteczność leczenia usprawniającego chorych z iSCI na poziomie szyjnym kręgosłupa uzyskuje się metodami spersonalizowanej kinezyterapii z uzupełnieniem współczesnych metod fizykoterapii, takich jak elektroterapia nerwów oraz zabiegi wysokoczęstotliwościowej przezczaszkowej stymulacji magnetycznej. Te ostatnie obecnie nie są zawarte w standardach leczenia zachowawczego. W przedstawianej pracy badania neurofizjologiczne wykonano przed cyklem intensywnej, indywidualnie dobranej neurorehabilitacji z zastosowaniem technik kinezyterapii oraz tuż po jej zakończeniu. W tej pracy celami były opis proponowanego algorytmu leczenia zachowawczego i ocena jego skuteczności w pięciomiesięcznej obserwacji. Spersonalizowany algorytm postępowania fizjoterapeutycznego dla chorych z niecałkowitym uszkodzeniem rdzenia kręgowego, na podstawie wyników badań neurofizjologicznych, ukierunkowany na reedukację ruchowo-czuciową, prowadzi do umiarkowanej poprawy sprawności jednostek ruchowych mięśni kończyn górnych oraz przewodnictwa impulsów nerwowych we włóknach ruchowych nerwów pośrodkowych. U chorych tych występuje progresja deficytów czuciowych w zakresie dermatomów C3-C8.
Staw kolanowy jest największym stawem ustroju ludzkiego, ale równocześnie stawem najczęściej ulegającym uszkodzeniom urazowym i najbardziej podatnym na występowanie różnego rodzaju patologii, w tym zmian zwyrodnieniowych. Choroba ma istotny związek z wiekiem człowieka. Zmiany zwyrodnieniowe występują najczęściej powyżej 50. roku życia. W przeważającej liczbie chorych zmiany chorobowe dotyczą przedziału przyśrodkowego stawu kolanowego, prowadząc do szpotawej deformacji osi kończyny. Alloplastyka stawu kolanowego jest obecnie jedną z częściej wykonywanych procedur na oddziałach ortopedycznych [1, 2]. Zabieg rekonstrukcji więzadła właściwego rzepki jest zabiegiem wykonywanym rzadko. Natomiast zabieg alloplastyki stawu kolanowego z równoczesną rekonstrukcją zastarzałego uszkodzenia więzadła rzepki jest zabiegiem niestandardowym [4, 6–8, 10–17]. Celem artykułu jest analiza leczenia chorej w Klinice Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu 4. WSKzP we Wrocławiu z powodu zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego prawego z zastarzałym uszkodzeniem więzadła właściwego rzepki – do urazu doszło 19 lat przed alloplastyką.
W celu zastosowania klinicznej alternatywnej terapii choroby zwyrodnieniowej stawów, np. stawu kolanowego, ważne jest, aby zidentyfikować, podsumować i ocenić badania naukowe dotyczące leczenia kurkumy w badaniach choroby zwyrodnieniowej stawów.