Wraz z rozwojem techniki zabiegów endoskopowych pod koniec ubiegłego wieku artroskopia stawu biodrowego nabrała nowego znaczenia. Coraz większe doświadczenie w przeprowadzaniu tego zabiegu operacyjnego pozwala na dokładniejsze poznawanie dysfunkcji stawu oraz daje możliwości na lepsze leczenie, w tym w chorobie zwyrodnieniowej stawu biodrowego (ChZS). Potwierdzono znaczenie artroskopii w diagnostyce dolegliwości bólowych w ChZS, przy współistniejących patologiach, takich jak: obecność ciała wolnego w obrębie stawu oraz uszkodzenie obrąbka stawowego. W takich przypadkach i przy zachowaniu grubości chrząstki stawowej powyżej 2 mm artroskopia może odroczyć radykalne leczenie, jakim jest totalna endoprotezoplastyka stawu. Istotne znaczenie w osiągnięciu zadowalających rezultatów oraz uniknięciu powikłań ma właściwa kwalifikacja pacjentów z ChZS stawu biodrowego do interwencji artroskopowej stawu biodrowego, w tym określenie stopnia ich aktywności fizycznej. Artroskopia stawu biodrowego nadal jednak pozostawia wiele pytań, na które odpowiedzi wymagają szerszych i długofalowych obserwacji oraz badań klinicznych.
Autor: Marcin Domżalski
Klinika Ortopedii i Traumatologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi
Szpiczak mnogi to złośliwy nowotwór wywodzący się z komórek B znajdujących się w końcowym etapie różnicowania. Choroba charakteryzuje się podwyższonymi poziomami przeciwciał monoklonalnych w surowicy i moczu, niedokrwistością, hiperkalcemią i osteolitycznymi zmianami w kościach. Aż 88% pacjentów stanowią osoby po 55. roku życia. Największa częstość zachorowania przypada na okres 65–70 lat. Akronimem opisującym cechy szpiczaka mnogiego jest SLiM CRAB: S (Sixty), Li (Light Chains) M (MRI), C (Calcium), R (Renal insufficiency), A (Anemia). W przebiegu szpiczaka mnogiego w 90% przypadków występują ogniskowe zmiany osteolityczne lub uogólniony ubytek masy kostnej jako wynik nadmiernej resorpcji kości i zahamowania procesów naprawy. Mają one charakter nieodwracalny nawet w okresie całkowitej remisji choroby.