Dział: Z praktyki ortopedy

Działy
Wyczyść
Brak elementów
Wydanie
Wyczyść
Brak elementów
Rodzaj treści
Wyczyść
Brak elementów
Sortowanie

Zastosowanie heparyny drobnocząsteczkowej podczas ortopedycznych zabiegów chirurgicznych

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa obejmująca zakrzepicę żył głębokich oraz zatorowość płucną stanowi jedną z głównych komplikacji związanych z hospitalizacją oraz okresem okołooperacyjnym i zajmuje trzecie miejsce pod względem częstości występowania wśród chorób układu naczyniowego. Świadomość środowiska ortopedycznego dotycząca profilaktyki przeciwzakrzepowo-zatorowej na oddziałach ortopedyczno-urazowych przekłada się od wielu lat na znaczne zmniejszenie liczby incydentów zakrzepowo-zatorowych.

Czytaj więcej

Niezdenaturowany kolagen typu II w chorobie zwyrodnieniowej stawów

Niezdenaturowany kolagen typu II jest od lat stosowanym suplementem diety wspomagającym leczenie choroby zwyrodnieniowej stawów. Jego przyjmowanie budzi kontrowersje, jednak prowadzone badania udowadniają zasadność włączania preparatu do terapii. W artykule omówiono leczenie choroby zwyrodnieniowej stawów z zastosowaniem kolagenu typu II  na podstawie przeglądu badań.

Czytaj więcej

Zmęczeniowe złamanie trzonów obu kości udowych w przebiegu krzywicy hipofosfatemicznej – studium przypadku

W niniejszym artykule przedstawiono rzadki przypadek pacjenta ze zmęczeniowym złamaniem trzonów obu kości udowych w przebiegu krzywicy hipofosfatemicznej. Etiologia przebytych złamań była złożona i łączyła w sobie cechy złamania zmęczeniowego z cechami złamania patologicznego. Pacjent był leczony operacyjnie małoinwazyjną metodą osteosyntezy śródszpikowej z wykorzystaniem wiązki prętów Endera. Okres wygojenia złamań był przedłużony i wyniósł sześć miesięcy.

Czytaj więcej

Zastosowanie krioterapii w urazach sportowych

Krioterapia od lat jest uznawana za skuteczną, tanią i prostą metodę leczenia bólu przy urazach, zwłaszcza sportowych. Wiadomo, że terapeutyczne stosowanie krioterapii zmniejsza obrzęk, łagodzi ból, ale patofizjologia tego działania nie jest do końca jasna. 

Czytaj więcej

Farmakologiczne leczenie bólu w chorobie zwyrodnieniowej stawów

Choroba zwyrodnieniowa stawów (osteoarthritis – OA) jest jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności w populacji osób starszych. Głównym objawem OA jest ból, który często utrudnia bądź uniemożliwia pacjentowi codzienną aktywność. Ból w chorobie zwyrodnieniowej ma głównie charakter receptorowy (nocyceptywny). Wybór odpowiedniego leku i jego dawkowania zależy od stopnia nasilenia dolegliwości bólowych. Przydatne w tym celu są liczne skale kliniczne oraz drabina analgetyczna przedstawiona przez Światową Organizację Zdrowia. W zależności od natężenia bólu wyróżnia się w niej trzy stopnie określające, jakie leki należy stosować. Paracetamol i niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) stosowane miejscowo są lekami pierwszego rzutu w łagodnej chorobie zwyrodnieniowej. W przypadku utrzymywania się dolegliwości, wskazane jest zastosowanie NLPZ ogólnoustrojowo. To najczęściej podawane leki w chorobie zwyrodnieniowej o wysokiej skuteczności. Mechanizm działania polega na odwracalnym blokowaniu enzymu cyklooksygenazy (COX), która ma dwie izoformy (COX-1, COX-2). W zależności od selektywności działania NLPZ można podzielić na: nieselektywne, bardziej selektywne względem COX-2 oraz wybiórcze względem COX-2. Z selektywności COX, parametrów farmakokinetycznych oraz spektrum działań pozacyklooksygenazowych wynikają różnice w działaniu poszczególnych NLPZ oraz ich efekty niepożądane. Wszystkie wspomniane leki należą do I stopnia drabiny analgetycznej. Kolejny stopień drabiny to słabe opioidy, z których najczęściej stosowany jest tramadol. Wykazano skuteczność tego leku, szczególnie w połączeniu z paracetamolem lub deksketoprofenem w leczeniu OA. Ostatni stopień drabiny to mocne leki opioidowe, które także znajdują się w zaleceniach leczenia OA, jednak ze względu na potencjał uzależniający nie są często stosowane w tej jednostce chorobowej. Poza leczeniem miejscowym i ogólnoustrojowym można stosować iniekcje dostawowe glikokortykosteroidów oraz wiskosuplementację kwasem hialuronowym. Inne stosowane substancje to: siarczan glukozaminy, chondroityny, hydrolizaty kolagenu, diaceryna oraz ekstrakty z awokado i soi, których efektywności i skuteczności jednoznacznie nie udowodniono. Na uwagę zasługuje choroba zwyrodnieniowa stawów kręgosłupa, w której szczególnie pomocne może być okresowe stosowanie miorelaksantów. 

Czytaj więcej

Leczenie ran i zapobieganie zakażeniom po zabiegach chirurgicznych

Rana to naruszenie ciągłości powłok zewnętrznych ciała poprzez uszkodzenie jakiejkolwiek jej warstwy. Zostaje wówczas naruszona ciągłość skóry – naturalnej bariery. Powstają „wrota zakażenia”, czyli zostaje utworzona droga między światem zewnętrznym a tkankami położonymi głębiej, przez którą mogą wtargnąć drobnoustroje i spowodować infekcję. Wpływa to w istotny sposób na postępowanie lecznicze i pozwala na odróżnienie rany od stłuczenia. 

Czytaj więcej

Dokumentacja medyczna prywatnej praktyki ortopedycznej

Ortopeda prowadzący prywatną praktykę zawodową ma prawny obowiązek prowadzenia i zabezpieczenia dokumentacji medycznej swoich pacjentów. Ponadto ma obowiązek udostępnienia dokumentacji medycznej uprawnionym osobom i organom. Celem artykułu jest przedstawienie problematyki dokumentacji medycznej wytworzonej w prywatnej praktyce ortopedy. 

Czytaj więcej

Leczenie chorej chrząstki stawowej kwasem hialuronowym

Wiskosuplementacja, czyli dostawowa iniekcja kwasu hialuronowego, ma przede wszystkim na celu asekurację powierzchni stawowych w celu zapobieżenia pogłębiania zmian już powstałych, a w pewnych przypadkach profilaktykę przed pojawieniem się zmian o charakterze przeciążeniowym. Szczególnie dotyczy to stawów narażonych na maksymalne obciążenia (staw kolanowy) u osób aktywnych sportowo.

Czytaj więcej

Witamina D3 – suplementować czy nie?

Niedobór witaminy D uznawany jest obecnie za problem na skalę światową. Główną przyczyną tego stanu jest brak uznania, że ekspozycja na słońce z umiarem jest najważniejszym źródłem jej zaopatrzenia w organizmie człowieka oraz że niezbędna jest odpowiednia jej suplementacja. 

Czytaj więcej

Zespół bolesnego barku

Bolesny bark to zespół objawów powodujących dolegliwości i ograniczenie funkcji barku. Źródłem problemu może być wiele schorzeń, których w pierwszym etapie nie rozpoznaje się precyzyjnie. Jest to rozpoznanie „robocze”. Zespół bolesnego barku stanowi bardzo częstą przyczynę wizyty pacjenta w poradni lekarza rodzinnego oraz konsultacji ortopedycznej. Najczęściej dotyczy chorych po 40. roku życia. Wśród najczęstszych powodów są urazy, zmiany przeciążeniowe i choroba zwyrodnieniowa. W wymienionych sytuacjach patologia obejmuje takie struktury, jak mięśnie, chrząstkę stawową, więzadła i torebkę stawową, które są ściśle związane z wykonywaniem ruchu. Charakterystyczną cechą bolesnego barku jest ból nasilający się w nocy, niepozwalający spać na chorej stronie, wybudzający pacjenta ze snu. Diagnozując przyczynę bólu barku, trzeba pamiętać również o bólu rzutowanym, który nie jest spowodowany problemem w okolicy barku. W różnicowaniu takiej patologii pomocny jest wywiad chorobowy i badanie kliniczne, które wskazują, czy ból nasila się podczas ruchu – jeśli tak, najprawdopodobniej mamy do czynienia z chorobą barku, a jeśli nie, możliwe, że problem leży poza obręczą barkową. Istotne jest, żeby chory od początku objawów był jak najszybciej prawidłowo zdiagnozowany i skutecznie leczony, aby skrócić okres terapii i niedyspozycji w życiu społecznym oraz zawodowym. Celem terapii jest zniesienie 
dolegliwości bólowych i przywrócenie prawidłowej funkcji barku. W niniejszym artykule przedstawiono kompleksowo schemat diagnostyki i leczenia najczęstszych chorób będących przyczyną zespołu bolesnego barku.

Czytaj więcej

Uszkodzenie nerwu pośrodkowego w przebiegu złamania przezkłykciowego kości ramiennej – opis przypadku

W artykule opisano przypadek pięcioletniego pacjenta ze złamaniem przezkłykciowym końca dalszego kości ramiennej. Złamanie leczone było zachowawczo ze względu na akceptowalne ustawienie odłamów kostnych. Jednak ze względu na cechy nieustępującego porażenia nerwu pośrodkowego dziecko wymagało interwencji chirurgicznej, a następnie intensywnego usprawniania. Po trzech miesiącach od operacji, dzięki intensywnemu usprawnianiu, funkcja ręki znacząco się poprawiła, umożliwiając dziecku codzienne funkcjonowanie.

Czytaj więcej

Zastosowanie miejscowo działających niesteroidowych leków przeciwzapalnych w chorobach reumatycznych

Choroba zwyrodnieniowa stawów (osteoarthritis – OA) jest jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności w populacji osób starszych. Główny objaw choroby stanowią przewlekłe dolegliwości bólowe utrudniające lub uniemożliwiające pacjentom codzienną aktywność. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) są najczęściej zalecanymi substancjami w celu zmniejszania dolegliwości bólowych chorych o udowodnionej skuteczności. Mogą być stosowane w formie doustnej, parenteralnej lub miejscowej. Choć są skuteczne w każdej z form podania, należy zaznaczyć, że w przypadku dwóch pierwszych dróg podania leki osiągają duże stężenie w surowicy krwi, co wiąże się z wyższym ryzykiem wystąpienia powikłań i działań niepożądanych. Zgodnie z danymi miejscowe stosowanie NLPZ ma podobną efektywność w aspekcie zmniejszania dolegliwości bólowych oraz hamowania stanu zapalnego, jak podawanie ich w formie doustnej. Ponadto wiąże się z mniejszym ryzykiem wystąpienia ogólnoustrojowych działań niepożądanych. Do najczęściej stosowanych NLPZ w formie miejscowej zalicza się: ketoprofen, diklofenak, naproksen oraz ibuprofen. Wiele źródeł wskazuje na najwyższą skuteczność ketoprofenu, ze względu na jego właściwości farmakokinetyczne i farmakodynamiczne. Liczne międzynarodowe wytyczne zalecają stosowanie miejscowych NLPZ jako leczenia pierwszego wyboru w łagodnej i umiarkowanej chorobie zwyrodnieniowej stawów. 

Czytaj więcej