Dział: Z praktyki ortopedy

Agencja ds. Żywności i Leków w Stanach Zjednoczonych zatwierdziła w 2010 r. zastosowanie kolagenazy Clostridium histoliticum do leczenia przykurczu rozcięgna dłoniowego Dupuytrena, a w dalszym etapie również w leczeniu choroby Peyroniego. Od tego czasu enzym ten jest z powodzeniem stosowany w leczeniu tych schorzeń w wielu krajach świata, w tym również w Polsce. Próby zastosowania enzymu w leczeniu choroby Ledderhose’a miały miejsce, ale w bardzo małej skali przy braku istotnych doniesień na ten temat. 
Opis wstępnego leczenia przypadków chorych na włóniakowatość guzowatą rozcięgna podeszwowego, tzw. chorobę Ledderhose’a, leczonych poprzez wstrzykiwanie leku zawierającego kolagenazę Clostridium histoliticum.
W Dolnośląskim Centrum Chirurgii Ręki w latach 2017–2018 leczono 4 pacjentów (3 mężczyzn oraz 1 kobietę) z chorobą Ledderhose’a w wieku 46–58 lat (średnia wieku to 51 lat). Okres obserwacji chorych po aplikacji leku wynosił 3–14 miesięcy (średnio 8 miesięcy). We wszystkich przypadkach choroba występowała obustronnie. 
U wszystkich chorych uzyskano lepszy komfort chodu wraz ze zmniejszeniem dolegliwości bólowych oraz zmiękczanie guza rozcięgna podeszwowego. W żadnym przypadku nie uzyskano całkowitego rozpuszczenia zmian guzowatych. 
Poprawa jakości i komfortu chorych przy dość niskim współczynniku powikłań może wzbudzić zainteresowanie dalszymi badaniami nad leczeniem choroby Ledderhose’a kolagenazą Clostridium histoliticum. Ze względu na wielkość zmian guzowatych w chorobie Ledderhose’a dalsze badania powinny mieć na celu ocenę dawki bezpiecznej potrzebnej do jak największego rozpuszczania tych zmian. 

Zabieg operacyjny korekcji palucha koślawego jest częstą procedurą wykonywaną w wielu Oddziałach Ortopedycznych. Procedura ta niesie za sobą wiele komplikacji. Jednym z pojawiających się problemów, w szczególności uciążliwych dla pacjenta, jest obrzęk towarzyszący po zabiegu operacyjnym. Sulodeksyd jest lekiem, który zmniejsza obrzęk pooperacyjny. Pacjentom poddanym procedurze plastyki palucha koślawego podawaliśmy 2 razy dziennie po jednej tabletce sulodeksydu. Terapię rozpoczynaliśmy po zakończonym podawaniu heparyny drobnocząsteczkowej. W badanej grupie zauważyliśmy znaczące zmniejszenie obrzęku w badanym okresie. Pacjenci po zastosowanej terapii sulodeksydem byli bardziej zadowoleni z zastosowanego leczenia w badanym okresie. Stosowanie w okresie pooperacyjnym sulodeksydu zmniejsza obrzęk operowanej stopy oraz poprawia samopoczucie i zwiększa zadowolenie po wykonanym zabiegu.

Złamania kości łódeczkowatej to najczęstsze uszkodzenia kości nadgarstka. Zdjęcia radiologiczne (RTG) wykonane bezpośrednio po urazie mogą nie wykazać obecnego złamania, co utrudnia wczesne rozpoznanie i wdrożenie właściwego leczenia. Typowy mechanizm urazu i dokładne badanie fizykalne mogą być kluczowe dla ustalenia wstępnego rozpoznania. Podejrzenie złamania jest wskazaniem do założenia opatrunku gipsowego typu rękawiczka balowa i powtórzenia radiogramów za dwa tygodnie. Wybór leczenia zachowawczego lub operacyjnego zależy od lokalizacji i stabilności złamania, podobnie jak rokowanie.

Ból w narządzie ruchu dotyczy ponad 27% populacji polskiej. Do grupy tej zalicza się zarówno pacjentów z bólami mięśniowymi lub stawowymi w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów, jak i pacjentów z bólami pleców czy bólem krzyża. Jednymi z najczęściej stosowanych analgetyków są niesteroidowe leki przeciwzapalne, które różnią się m.in. profilem farmakokinetyczno-farmakodynamicznym. Wynikają z tego także różnice w częstości występowania działań niepożądanych będących konsekwencją ich podawania. W artykule omówiono wskazania do stosowania etorykoksybu, a także przedstawiono profil bezpieczeństwa leku.

Złamania niskoenergetyczne stanowią poważny problem epidemiologiczny zarówno w Polsce, jak i na świecie. Możliwości interwencji farmakologicznej po dokonanym złamaniu są ograniczone. W artykule zaprezentowano dane doświadczalne i kliniczne dotyczące skuteczności leczenia za pomocą kompleksu osseinowo-hydroksyapatytowego (OHC), jego działania na metabolizm kostny, odczuwanie bólu oraz jakość życia. Przedstawione wyniki wskazują na możliwość wykorzystania OHC w leczeniu uzupełniającym w procesie gojenia złamań, jako bezpiecznej opcji terapeutycznej dostępnej w warunkach polskich.

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) jest przewlekłą chorobą zapalną o podłożu autoimmunologicznym. W wyniku zmian patologicznych rozwijających się w przebiegu RZS ryzyko złamania kompresyjnego kręgu zwiększa się dwukrotnie w porównaniu z grupą osób w podobnym wieku. Czynnikami wpływającymi na efektywność podjętego leczenia są szybka diagnostyka i zastosowanie jak najmniej inwazyjnej metody leczenia złamania. Metodą diagnostyczną, która najlepiej sprawdza się w diagnozowaniu wczesnych faz złamań kompresyjnych kręgosłupa, jest rezonans magnetyczny (magnetic resonance imaging – MRI). Do sposobów leczenia pacjentów ze złamaniami kręgów należą cementoplastyki, stabilizacje przezskórne i otwarte kręgosłupa. Leczenie zachowawcze powinno być rozważone w każdym przypadku złamania kompresyjnego w grupie pacjentów z RZS i osteoporozą. 

Choroba de Quervain’a to choroba polegająca na zapaleniu pochewki pierwszego grzbietowego przedziału nadgarstka. Etiologia najczęściej nie jest znana, choć choroba może częściej występować u osób wykonujących częste ruchy kciukiem. 

Główne dolegliwości to ból (trwający kilka tygodni, a nawet miesięcy) po promieniowej stronie nadgarstka i/lub u podstawy kciuka, nasilający się przy ruchach kciuka, zwłaszcza przy jego prostowaniu i przywodzeniu.

W badaniu klinicznym możemy zaobserwować niewielki obrzęk i tkliwość okolicy I przedziału nadgarstka, zwłaszcza nad wyrostkiem rylcowatym kości promieniowej. Do potwierdzenia diagnozy możemy wykonać charakterystyczny dla tego zespołu test Finkelsteina. 

Leczenie nieoperacyjne (tj. stosowanie kortykosteroidów, stosowanie ortezy, fizykoterapia) daje z reguły bardzo dobre efekty. Bardzo ważne jest unikanie czynności, które prowokują dolegliwości. 

W niektórych przypadkach lub niepowodzeniu metod zachowawczych można zaproponować operację polegającą na odbarczeniu I przedziału prostowników poprzez przecięcie troczka. 

Rokowanie w zespole de Quervain jest z reguły dobre. Połączenie różnych metod leczenia zachowawczego daje zadowalające efekty. 

Problem opóźnionego gojenia kości jest najpoważniejszą komplikacją  będącą następstwem przerwania ciągłości kości. Wynik leczenia jest wielokrotnie trudny do przewidzenia, a leczenie zwykle długotrwałe. Problem uciążliwy dla pacjenta, wymagający dla lekarza i kosztowny dla systemu opieki zdrowotnej. Opisanych zostało wiele czynników wpływających na proces gojenia kości, wiele metod wspomagania gojenia i leczenia od nieoperacyjnego do różnorodnych metod operacyjnych. Opóźnienie gojenia wyłącza  pacjenta z określonych aktywności życiowych i zawodowych. Staw rzekomy w przypadku dolegliwości bólowych, ruchomości patologicznej i poczucia dyskomfortu jest wskazaniem do leczenia operacyjnego, w wielu przypadkach kilkuetapowego. Właściwe postępowanie lecznicze wymaga prawidłowego rozpoznania i ustalenia potencjału gojenia.

Cel: podsumowanie doniesień dotyczących leczenia stawów rzekomych, które opublikowano w specjalistycznej literaturze medycznej zawartej w bazie PubMed.