Dział: Z praktyki ortopedy

Działy
Wyczyść
Brak elementów
Wydanie
Wyczyść
Brak elementów
Rodzaj treści
Wyczyść
Brak elementów
Sortowanie

Selektywność ma znaczenie. Niesteroidowe leki przeciwzapalne – złoty standard terapii przeciwbólowej

Choroby układu mięśniowo-szkieletowego, zarówno przewlekłe, jak i ostre, to jedna z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności w populacji światowej. Jednym z filarów leczenia chorób ortopedycznych są leki przeciwbólowe, a w szczególności niesteroidowe leki przeciwzapalne. Przydatnym narzędziem podczas wyboru odpowiedniej terapii jest drabina analgetyczna przedstawiona przez WHO, która pomaga dobrać natężenie terapii przeciwbólowej względem nasilenia dolegliwości bólowych. W większości przypadków zastosowanie znajdują niesteroidowe leki przeciwzapalne, które poza działaniem przeciwbólowym wykazują silne działanie przeciwzapalne, często kluczowe w walce z objawami chorobowymi. Niesteroidowe leki przeciwzapalne są stosowane w chorobach przewlekłych, tj. chorobie zwyrodnieniowej, reumatoidalnym zapaleniu stawów, dnie moczanowej oraz w ostrych urazach ortopedycznych. Pomimo pojawienia się wielu nowych substancji i coraz szerszej wiedzy dotyczącej etiologii wielu chorób niesteroidowe leki przeciwzapalne pozostają często podstawowym elementem terapii. Ponieważ wczesne wdrożenie prawidłowych terapii może spowolnić progresję chorób oraz opóźnić destrukcję stawów, wskazane jest niezwłoczne włączenie leczenia po rozpoznaniu jednostki chorobowej. Ze względu na szeroki wybór poszczególnych substancji z grupy NLPZ istotne jest indywidualne dobranie leku z uwzględnieniem czynników związanych z pacjentem oraz profilem danego preparatu.

Czytaj więcej

Anemia w Ortopedii

Wstęp: Niedokrwistość (anemia) definiowana jest jako poziom hemoglobiny poniżej dolnej granicy normy. Może być objawem różnych stanów patologicznych i dokładna diagnostyka różnicowa jest niezbędna do ustalenia jej przyczyny. W praktyce klinicznej wykorzystuje się klasyfikację morfologiczną niedokrwistości do rozróżnienia makrocytarnych, normocytarnych i mikrocytarnych typów niedokrwistości oraz wydziela niedokrwistość ze zwiększoną liczbą retikulocytów krwi obwodowej na grupę specjalną. Powszechnie znane są następujące jednostki kliniczne:
niedokrwistość z niedoboru żelaza,
niedokrwistość choroby przewlekłej,
rzadkie jednostki kliniczne, o których zawsze należy pomyśleć w diagnostyce różnicowej pacjenta z niedokrwistością.
Coraz częstsze jest występowanie rzadkich chorób krwi ze względu na wprowadzenie do diagnostyki metod genetyki molekularnej, wydłużenie czasu całkowitego przeżycia pacjentów oraz rosnącą migrację z obszarów, w których występuje ta choroba jako endemiczna. Każda jednostka kliniczna charakteryzuje się specyficzną etiologią i podstawowymi mechanizmami patofizjologicznymi, a także posiada główne cechy kliniczne wraz z ważnymi badaniami diagnostycznymi. Ze względu na niezbyt dużą objętość artykułu wymieniono jedynie podstawową wiedzę na temat diagnostyki i terapii. 
 

Czytaj więcej

Dlaczego zastosowanie miejscowego preparatu złożonego w zespołach bólowych narządu ruchu różnego pochodzenia może być korzystniejsze niż monoleku?

Wstęp: Leczenie bólu w obrębie narządu ruchu jest istotnym problemem opieki medycznej. Z uwagi na rosnący problem działań niepożądanych stosowanych doustnie leków przeciwbólowych, szczególnie paracetamolu i NLPZ, w ostatnim czasie wzrasta znaczenie leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych stosowanych w postaciach zewnętrznych, które przy podobnej skuteczności są znacznie bezpieczniejsze. Pośród wielu leków w postaciach naskórnych szczególnie interesujące są preparaty zawierające kilka substancji o różnym mechanizmie działania, takich jak kwas salicylowy, glikokortykosteroidy i siarczan mukopolisacharydów. Lek wieloskładnikowy wykazuje się korzystniejszym potencjałem terapeutycznym w stosunku do monopreparatów i potwierdzoną skutecznością w badaniach klinicznych. Wykazuje korzystne interakcje zarówno na etapie transportu substancji czynnej do tkanek stawowych, jak i w związku z różnym mechanizmem działania, potencjalnie także efekt addycji, a nawet synergii zastosowanych komponentów. Zastosowanie leku wieloskładnikowego zmniejsza potrzebę jednoczesnego stosowania różnych preparatów, a tym samym powinno poprawiać prawidłowe stosowanie zaleconej terapii (compliance). Z uwagi na lokalną (okołostawową) aplikację leku nie dochodzi do znaczącej ogólnoustrojowej ekspozycji na zastosowane substancje, co przekłada się na bezpieczeństwo terapii nawet przy dłuższym, kilkutygodniowym okresie leczenia.

Czytaj więcej

Farmakoterapia choroby zwyrodnieniowej stawów oraz ostrych napadów dny moczanowej

Wstęp: Choroby stawów stanowią szeroką grupę schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego, które w znacznym stopniu wpływają na codzienną aktywność i funkcjonowanie pacjentów. Można je podzielić na przewlekłe w okresie stabilnym lub nasilenia objawów (szeroka grupa chorób reumatologicznych) oraz ostre, będące następstwem świeżych urazów. Leczenie większości chorób stawów jest złożone i z reguły obejmuje kompleksową terapię rehabilitacyjną, farmakologiczną oraz zabiegową. Choroby reumatoidalne obejmują około 300 jednostek chorobowych. Dla wielu istnieją szczegółowe wytyczne leczenia, uzależnione od etiologii zmian, ich umiejscowienia czy charakteru. Większości chorób stawów towarzyszy stan zapalny o różnym stopniu nasilenia, w związku z czym w wielu jednostkach chorobowych niesteroidowe leki przeciwzapalne stanowią podstawę farmakoterapii. Są one stosowane zarówno w leczeniu przewlekłym, jak i w okresach zaostrzenia stanów przewlekłych. Niesteroidowe leki przeciwzapalne wykazują szybkie działanie analgetyczne oraz przeciwzapalne. W przypadku znacznego nasilenia dolegliwości bólowych można je z powodzeniem łączyć z tramadolem. Najczęściej stosowana kombinacja to deksketoprofen i tramadol. W artykule zostaną przedstawione zasady farmakoterapii choroby zwyrodnieniowej stawów oraz ostrych napadów dny moczanowej. Zgodnie z danymi epidemiologicznymi obecna jest tendencja wzrostu zachorowań na dnę moczanową w ostatnich latach, co wiąże się najprawdopodobniej ze zmianą stylu życia oraz dietą. W przypadku ostrego napadu dny moczanowej skutecznym leczeniem jest stosowanie kolchicyny. Wczesne wdrożenie prawidłowego leczenia pozwala często na spowolnienie progresji zmian chorobowych oraz opóźnienie destrukcji stawów.

Czytaj więcej

Rany pooperacyjne w chirurgii ortopedycznej i ich najczęstsze powikłania

Wstęp: Rany związane z przeprowadzonymi zabiegami operacyjnymi są nieodłączną częścią chirurgii urazowo-ortopedycznej. Istotnym elementem dbania o ranę pooperacyjną jest stworzenie jak najlepszych warunków dla wygojenia się rany i powstania akceptowalnej przez chorego blizny. Wśród istotnych czynników wymienia się m.in. dostęp operacyjny, miejsce cięcia skóry, metody zamknięcia powłok oraz czynniki związane z pacjentem, takie jak choroby współistniejące. Powikłania mogące wystąpić podczas procesu gojenia się ran obniżają jakość życia chorych oraz stanowią obciążenie socjoekonomiczne dla systemu opieki zdrowotnej. Najczęstsze powikłania to infekcje ostre lub przewlekłe, rozejście się ran oraz nieprawidłowe wygojenie się ran i powstanie blizn hipertroficznych bądź keloidów. Współczesna medycyna oferuje szeroki zakres możliwości pielęgnacji ran i metod leczenia minimalizujących ryzyko wystąpienia groźnych powikłań. Warto wymienić spektrum środków antyseptycznych, takich jak poliheksanid, oktenidyna oraz związki jodowe. Charakteryzują się one możliwie najmniejszą toksycznością oraz szerokim spektrum działania. Zgodnie z Konsensusem z 2008 roku do Spraw Antyseptyki oktenidyna jest środkiem z wyboru pielęgnacji ran ostrych i pourazowych, poliheksanid jest zalecany w profilaktyce wystąpienia infekcji miejsca operowanego oraz w pielęgnacji ran oparzeniowych, z kolei związki jodowe są zalecane w przypadku leczenia ran głębokich. Należy podkreślić, że podstawą skutecznego leczenia ran jest ich odpowiednie oczyszczenie. Leczenie blizn zaczyna się w momencie wykonywania cięcia operacyjnego i śródoperacyjnego dopilnowania, aby powstająca rana miała jak najlepsze warunki gojenia. W przypadku powstania blizn hipertroficznych lub keloidów stosuje się liczne metody, które zostaną przedstawione w dalszej części artykułu.

Czytaj więcej

Choroba zwyrodnieniowa stawów – leczenie

Wstęp: Choroba zwyrodnieniowa (osteoarthritis – OA) jest najczęstszą chorobą stawów i jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności. Stawami najczęściej zajętymi procesem chorobowym są stawy kolanowe, biodrowe, stawy rąk i stóp oraz szyjnego i lędźwiowego odcinka kręgosłupa. Jej częstość występowania zwiększa się wraz z wiekiem chorych. Dotychczas nie ma metod, które skutecznie leczyłyby chorych na OA albo hamowały postęp choroby. Nie leczymy przyczyny choroby. Postępowanie terapeutyczne jest też często utrudnione przez choroby współistniejące. Liczne międzynarodowe towarzystwa lekarskie – EULAR, ESCEO, OARSI, ACR – wydały i stale aktualizują rekomendacje dotyczące leczenia OA. W prezentowanej pracy przedstawiono wydane przez nie aktualne wytyczne leczenia OA.

Czytaj więcej

Zastosowanie kwasu hialuronowego w leczeniu bólu kolana po urazach i artroskopii

Wstęp: Wiskosuplementacja dostawowa jest coraz powszechniej stosowaną terapią w przypadkach zarówno uszkodzeń chrząstki stawowej, jak i wczesnych zmian zwyrodnieniowych. Szczególne znaczenie ma to w leczeniu zmian stawu kolanowego. Częstość urazów kolana oraz szeroki zakres stosowania artroskopii operacyjnej sprzyjają zastosowaniu dostawowemu kwasów hialuronowych różnej generacji. W pracy przedstawiono przegląd współczesnej wiedzy na ten temat, oparty na literaturze światowej i doświadczeniach własnych autora.

Czytaj więcej

Przewlekła choroba żylna kończyn dolnych

Wstęp: Przewlekła choroba żylna jest bardzo często występującym schorzeniem, dlatego przeważnie dotyczy pacjentów leczących się z powodów ortopedycznych. Jej rozwój jest warunkowany przez wiele czynników. Jest chorobą postępującą z czasem, mogącą prowadzić do rozwoju żylaków kończyn dolnych, a czasami do powstania owrzodzeń podudzi. Na jej tle może dochodzić także do rozwoju zakrzepowego zapalenia żył lub żylaków.

Czytaj więcej

Skóra, rany i blizny

Wstęp: Ludzka skóra jest wysoce wyspecjalizowanym układem regeneracyjnym i mechanicznie oddzielającym nasze ciała od środowiska zewnętrznego. Musi stale dostosowywać się do nieustannie zmiennej dynamiki 
i rodzaju bodźców: mechanicznych, fizycznych i chemicznych.

Czytaj więcej

Skuteczność działania niesteroidowych leków przeciwzapalnych w ortopedii i traumatologii

Wstęp: Choroba zwyrodnieniowa stawów jest jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności w ujęciu globalnym. W zależności od zaawansowania choroby, lokalizacji zmian oraz czynników związanych z pacjentem dostępnych jest wiele metod leczenia, które można podzielić na metody zachowawcze i metody inwazyjne. Ból stanowi jeden z najpoważniejszych problemów pacjentów z chorobą zwyrodnieniową. Często kluczowym zagadnieniem z punktu widzenia chorego leczenia jest skuteczna walka z bólem. W tym celu stosuje się szereg substancji farmakologicznych zgodnie z drabiną anelgetyczną. Jednymi z najbardziej efektywnych i najczęściej przepisywanych leków pomagających w walce z bólem są niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), które zgodnie z nazwą wykazują silne działanie przeciwzapalne, ale także przeciwbólowe. Często stosowanie NLPZ pozwala na osiągnięcie satysfakcjonujących efektów leczenia w postaci istotnego zmniejszenia bólu, poprawy jakości życia pacjentów i funkcjonalności. W zależności od nasilenia bólu NLPZ mogą być stosowane same lub w połączeniu z innymi lekami przeciwbólowymi, takimi jak paracetamol czy słabe leki opioidowe. Należy pamiętać, że terapia przeciwbólowa w chorobie zwyrodnieniowej stawów może prowadzić do wystąpienia objawów niepożądanych związanych z podażą środków farmakologicznych. W przypadku niesteroidowych leków przeciwzapalnych najistotniejsze są powikłania gastroenterologiczne, nefrologiczne i kardiologiczne. W związku z powyższym terapia przeciwbólowa powinna być prowadzona świadomie, indywidualnie względem każdego pacjenta z uwzględnieniem zaawansowania bólu, chorób współistniejących, alergii i preferencji chorego oraz w sposób minimalizujący wystąpienie działań niepożądanych.

Czytaj więcej

Zastosowanie kurkuminy w leczeniu pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów

Wstęp: Choroba zwyrodnieniowa stawów dotyka milionów ludzi na całym świecie i jest najczęstszą chorobą stawów. Proces zwyrodnieniowy stawu jest nieodłącznie związany z bólem, co znacząco pogarsza jakość życia i funkcjonowanie chorego. Pomimo dostępności wielu opcji terapeutycznych leczenia bólu nie dysponujemy metodą w pełni kontrolującą dolegliwości bólowe i proces zwyrodnieniowy. W leczeniu bólu u chorych z osteoartrozą zalecana jest farmakoterapia z zastosowaniem analgetyków nieopioidowych i opioidowych, jednakże nie zawsze ich profil bezpieczeństwa jest w pełni satysfakcjonujący. Jedną z substancji aktywnych, która może być rozważana w leczeniu dolegliwości u chorych z chorobą zwyrodnieniową stawów, jest kurkumina – kurkuminoid wyekstrahowany z kłącza ostryżu długiego (Curcuma longa). Znana od tysięcy lat kurkuma jest z powodzeniem stosowana w medycynie Dalekiego Wschodu. Kurkumina w badaniach eksperymentalnych hamuje szlaki czynnika jądrowego κB (NF-κB) oraz zmiata reaktywne formy tlenu i azotu. Metaanaliza oceniająca suplementy diety stosowane w leczeniu chorych z osteoartrozą oceniła kurkuminę jako związek, który wykazuje się dużym i klinicznie istotnym efektem w zmniejszaniu bólu w krótkim okresie stosowania u ludzi. Wykazano również porównywalną skuteczność przeciwbólową kurkuminoidów do niesteroidowych leków przeciwzapalnych, a pacjenci otrzymujący kurkuminoidy byli znacznie mniej narażeni na wystąpienie działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego.

Czytaj więcej