Ból różnego pochodzenia należy do najczęstszych przyczyn poszukiwania pomocy medycznej. Diklofenak, lek należący do niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), jest skuteczny w leczeniu bólu i stanów zapalnych zarówno ostrych, jak i przewlekłych. Główny mechanizm działania diklofenaku polega na hamowaniu syntezy prostaglandyn i innych mediatorów bólu i zapalenia poprzez hamowanie aktywności COX-2. Diklofenak hamuje prozapalną COX-2 cztero–pięciokrotnie silniej niż konstytutywną COX-1. Stosowanie diklofenaku w leczeniu bólu przewlekłego i ostrego zarówno doustnie, jak i miejscowo jest powszechne, choć wiąże się z ryzykiem działań niepożądanych, zwłaszcza ze strony układu krążenia. Ze względu na powiązanie diklofenaku z poważnymi incydentami sercowo-naczyniowymi jego stosowanie wymaga ostrożności u pacjentów z istniejącymi czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego. Stosowanie diklofenaku może się wiązać także z ryzykiem uszkodzenia wątroby, choć to powikłanie występuje rzadko. Działania niepożądane mogą być minimalizowane poprzez stosowanie leku w najniższej skutecznej dawce i przez jak najkrótszy czas. Zaletą diklofenaku w porównaniu z innymi NLPZ jest bardzo rzadkie występowanie reakcji fototoksycznych (co może być istotne szczególnie w okresie letnim). Stosowanie miejscowe diklofenaku pozwala zmniejszyć ryzyko działań niepożądanych dzięki poprawie tolerancji leku i ukierunkowaniu jego działania bezpośrednio na uszkodzone tkanki.
Ból jest jedną z najczęstszych przyczyn poszukiwania pomocy medycznej. Jednak pomimo intensywnych badań nad mechanizmami powstawania bólu i możliwościami jego leczenia postęp we wprowadzaniu nowych grup leków przeciwbólowych jest stosunkowo niewielki. Farmakoterapia bólu rozwija się w kierunku poszukiwania nowych metod stosowania leków, t...
