Dział: Tematu numeru

Z profesorem  Markiem Synderem, prezesem Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego, doradcą naukowym SICOT (Société Internationale de Chirurgie Orthopédique et de Traumatologie) i kierownikiem Kliniki Ortopedii dla Dorosłych Centralnego Szpitala Klinicznego UM w Łodzi, rozmawia Marcin Kondziela.

Ortopeda w codziennej praktyce lekarskiej spotyka się z pacjentem z bólem. Właściwe postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne pozwala na uzyskanie wysokiej efektywności leczenia bólu. W terapii wskazane jest stosowanie leczenia multimodalnego, które pozwala na kojarzenie leków o wzajemnie uzupełniających się mechanizmach działania. Znajomość szczegółowych mechanizmów patofizjologicznych i profilu farmakokinetyczno-farmakodynamicznego analgetyków pozwala na skuteczne i bezpieczne prowadzenie leczenia. 

Niestabilność stawu barkowego i wybór odpowiedniej metody leczenia stanowi istotny problem kliniczny w praktyce ortopedycznej. Niestabilność można klasyfikować z uwzględnieniem wielu czynników, takich jak: etiologia urazu, nasilenie i częstotliwość objawów oraz kierunek niestabilności. Dokładne określenie rodzaju niestabilności jest kluczowe dla doboru odpowiedniej terapii, których spektrum jest szerokie. Leczenie niestabilności może być zachowawcze i polegać na unieruchomieniu oraz późniejszej rehabilitacji i fizykoterapii. Ze względu na częste współistnienie uszkodzenia chrząstki stawowej zasadne wydaje się także stosowanie preparatów wspomagających regenerację chrząstki oraz metabolizm kostny. W części przypadków wskazane jest wdrożenie postępowania operacyjnego metodami artroskopowymi bądź otwartymi. Istotny czynnik stanowi ocena ubytków kostnych panewki łopatki oraz kości ramiennej, ponieważ w wielu przypadkach determinuje ona wybór odpowiedniej metody leczenia. Współistnienie znacznych ubytków kostnych panewki lub głowy kości ramiennej z niewydolnością torebki stawowej jest zasadniczo wskazaniem do wdrożenia leczenia operacyjnego. Uznaje się, że w ubytkach panewki powyżej 25% wskazane są operacje z wykorzystaniem przeszczepów kostnych. W przypadku mniejszych ubytków można rozważyć operacje rekonstrukcyjne tkanek miękkich okolicy stawu. Ostateczny wybór leczenia zależy od dokładnej oceny rodzaju niestabilności oraz innych czynników związanych z pacjentem, takich jak aktywność fizyczna, docelowe wymagania sprawnościowe, wiek oraz ocena ryzyka powikłań.

EFORT wyróżnia się przede wszystkim znaczeniem i szerokością ujęcia problemu całej ortopedii. Po pierwsze jest to organizacja, która skupia prawie wszystkie organizacje narodowe i liczy ponad 45 tys. członków. Podczas kongresu swoje wystąpienia mają poszczególne sekcje i towarzystwa (między innymi Towarzystwo Chirurgii Ręki, Towarzystwo Barku i Łokcia, Towarzystwo Chirurgów Kolana czy Towarzystwo Artroskopowe).
 

Praca ortopedy jest bardzo specyficzna w porównaniu z pracą innych lekarzy. Lekarze ortopedzi mają dużo większą satysfakcję z wykonywania swojej pracy, ponieważ w większości zajmują się pacjentami, którzy są zdrowi. To zdrowi chorzy, którzy mają różnego rodzaju deformacje albo dysfunkcje. Oczywiście są również pacjenci, którzy są chorzy, ale w ortopedii chorych jest mniej niż w innych specjalnościach.

Osteoporoza to poważny problem medyczny, społeczny i ekonomiczny współczesnego świata. W Polsce do nasilenia tego problemu przyczynia się brak powszechnie dostępnych programów zapobiegania upadkom osób starszych oraz odpowiedniego dostępu do lekowych programów leczenia i profilaktyki osteoporozy. Wdrożenie systemowej profilaktyki tego schorzenia jest szczególnie istotne nie tylko w kontekście zdrowia, ale i znacznych społecznych i finansowych kosztów leczenia następstw osteoporozy i towarzyszących jej złamań.