Oddajemy w Państwa ręce jedenasty numer czasopisma „Praktyczna Ortopedia i Traumatologia”. Tematem niniejszego wydania są zasady diagnozowania i leczenie złamań kompresyjnych w grupie pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Właśnie szybka diagnoza oraz minimalnie inwazyjne metody leczenia złamania mają wpływ na efektywność całego procesu. Wśród skutecznych metod wymienia się cementoplastyki, stabilizacje przezskórne i otwarte kręgosłupa.

Reumatoidalne zapalenie stawów a złamania kompresyjne

Reumatoidalne zapalenie stawów to obok cukrzycy i osteoporozy czynnik zwiększający ryzyko wystąpienia złamania kompresyjnego. W przebiegu tej choroby najczęściej uszkadzany jest kręgosłup. Prowadzi ona do ubytku masy kostnej i miejscowych zmian o charakterze erozji kości, które dotyczą zwykle warstwy podchrzęstnej i korowej kości. „Zjawiska te poza stawami występują także w osiowej części układu ruchu, wpływając na jego wytrzymałość. Struktury kostne kręgosłupa są szczególnie narażone na szybki rozwój tych zmian w przypadku braku odpowiedniego leczenia choroby podstawowej” – pisze prof. nzw. dr hab. Robert Gasik.

W niniejszym numerze skupimy się m.in. na następujących zagadnieniach:

• reumatoidalne zapalenie stawów a złamanie kompresyjne – leczenie zachowawcze
• kolagenaza Clostridium histoliticum a przykurcz Dupuytrena i choroba Ledderhose’a
• złamania kości łódeczkowatej

Leczenie zachowawcze w przypadku kompresyjnych złamań

O podjęciu leczenia zachowawczego lub operacyjnego decydują wyniki badań neurologicznych. Leczenie zachowawcze dotyczy osób, które nie mają objawów neurologicznych i ze złamaniami, które nie powodują niestabilności kręgosłupa. W takich wypadkach stosuje się ortezy. W zwalczaniu bólu wykorzystywana jest fizykoterapia oraz farmakoterapia zgodna z drabiną analgetyczną i leczenie farmakologiczne osteoporozy.

Choroba Ledderhose’a a przykurcz Dupuytrena

Przykurcz Dupuytrena jest bliźniaczy dla choroby Ledderhose’a, czyli włókniakowatości guzowatej rozcięgna podeszwowego. Ta „polega na tworzeniu się twardych guzowatych zwłóknień w obrębie rozcięgna podeszwowego stopy. Pod skórą w okolicy łuku podłużnego zaczynają powstawać twarde, często powodujące dyskomfort, a czasem nawet i ból, guzki o średnicy sięgającej kilku centymetrów”. Może ona początkowo nie dawać objawów, dopiero z czasem przechodząc w fazę objawową, w której pojawia się utrata elastyczności rozcięgna podeszwowego oraz przykurczu. Jest to choroba rzadsza niż przykurcz Dupuytrena, jednak mogą one występować razem.

Kolagenaza Clostridium histoliticum

Kolagenaza Clostridium histoliticum stosowana w leczeniu choroby Ledderhose’a jest w fazie wstępnych badań. W aktualnym numerze przedstawiamy materiał dotyczący stosowania tej metody, wyniki badań i dyskusji. Autor opracowania wskazuje na poprawę komfortu i jakości życia chorych przy niskim współczynniku powikłań, u osób u których zastosowano kolagenazę Clostridium histoliticum.

Złamania kości łódeczkowatej

W aktualnym wydaniu skupiamy się także na problemie, którym jest złamanie kości łódeczkowatej nadgarstka. Jest to najczęstsze uszkodzenie w tym obszarze, lecz może być trudne do wykrycia podczas RTG bezpośrednio po urazie. W opracowaniu omawiamy rozpoznanie złamania kości łódeczkowatej, jej anatomię, ocenę radiologiczną w tym wypadku, podział złamań oraz możliwości leczenia.