We współczesnej praktyce klinicznej w dziedzinie ortopedii bóle układu mięśniowo-szkieletowego są jednym z najczęstszych powodów, dla których pacjenci zgłaszają się po pomoc medyczną. Wśród tych dolegliwości ból dotyczący odcinka lędźwiowego kręgosłupa wyróżnia się swoją wyjątkową powszechnością. Według danych epidemiologicznych problem ten dotyka nawet 84% populacji dorosłych przynajmniej raz w życiu, przy czym w znamiennej większości przypadków mamy do czynienia z tzw. niespecyficznym bólem kręgosłupa, czyli niezwiązanym z infekcją, nowotworem bądź uszkodzeniem nerwów – wynika on głównie z przeciążenia struktur kostno-stawowych i tkanek miękkich kręgosłupa. Ogromna skala tego zjawiska czyni je istotnym wyzwaniem nie tylko medycznym, ale także społecznym i ekonomicznym i jest główną przyczyną czasowej niezdolności do pracy na całym świecie.
Kluczowym aspektem zrozumienia tego problemu w ortopedii jest to, że przewlekły ból dolnego odcinka kręgosłupa, który utrzymuje się dłużej niż trzy miesiące i nie jest wynikiem konkretnej choroby podstawowej, stanowi dominującą postać obserwowaną w podstawowej opiece zdrowotnej. WHO szacuje, że dotyczy on co najmniej 90% wszystkich przypadków. To oznacza, że w zdecydowanej większości sytuacji ból ten nie wynika z konkretnej, łatwo identyfikowalnej patologii organicznej, takiej jak infekcja, nowotwór, złamanie, znaczne przemieszczenie krążka międzykręgowego z uciskiem nerwu (rwa kulszowa) czy istotne zwężenie kanału kręgowego. Diagnoza „niespecyficzny ból kręgosłupa lędźwiowego” jest więc diagnozą z wykluczenia, stawianą po ocenie klinicznej, gdy nie stwierdza się cech poważnej choroby wymagającej natychmiastowej interwencji chirurgicznej lub innego specjalistycznego leczenia.
Z punktu widzenia ortopedii podłoże tego dominującego typu bólu (niespecyficzne...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 4 wydania czasopisma "Praktyczna Ortopedia i Traumatologia"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- ...i wiele więcej!
