Choroba zwyrodnieniowa stawów (osteoarthritis – OA) najczęściej dotyczy patologii stawów kolanowych i biodrowych [1]. Jest ona powodem dolegliwości bólowych, które nie tylko niekorzystnie wpływają na sprawność fizyczną i jakość życia, lecz także zwiększają ryzyko śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny [2]. Zgodnie z obowiązującymi wytycznymi w tym zakresie w leczeniu bólu u pacjentów z OA stosujemy miejscowe lub doustne niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) oraz analgetyki opioidowe dobierane indywidualnie m.in. do patomechanizmu powstawania bólu oraz jego natężenia [3, 4, 5]. W USA 65% pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów otrzymuje NLPZ, a aż 71% otrzymuje analgetyki opioidowe z powodu bólu. Co więcej, w ostatnich latach znacząco wzrosła liczba recept wystawianych na te leki [6]. Z kolei w Wielkiej Brytanii aż 84% pacjentom ze zdiagnozowaną chorobą zwyrodnieniową stawów w latach 2000–2015 przepisano opioidy we wzrastających dawkach wraz z czasem ich stosowania [7].
Aktualnie dostępne dane sugerują, że poprawa efektywności leczenia bólu może być związana ze zwiększeniem udziału NLPZ w schematach terapeutycznych OA, co m.in. jest związane z faktem, że ból w OA ma komponent zapalny, a analgetyki opioidowe nie są skuteczne w bólu o tym patomechanizmie powstawania. Obecnie sugeruje się, że poprawa sprawności fizycznej u pacjentów z OA, jak również jakości ich życia jest podobna w grupach przyjmujących wybrane NLPZ i...