Rola wapnia w terapii osteoporozy. Węglan wapnia w codziennej praktyce klinicznej

Osteoporoza – diagnostyka i terapia

Osteoporoza (OP) jest układową chorobą szkieletu, charakteryzującą się zwiększonym ryzykiem złamań kości w następstwie zmniejszenia ich odporności mechanicznej, związanej zarówno z gęstością mineralną, jak i z jakością tkanki kostnej [1]. Obecnie obowiązujące kryteria rozpoznania OP uwzględniają klinikę (złamania niskoenergetyczne), badanie gęstości mineralnej kości (densytometria – wskaźniki T i Z) oraz ocenę ryzyka złamania na podstawie kalkulatorów specyficznych dla danej populacji (Fracture Risk Assessment Tool – FRAX). 
OP możemy rozpoznać w przypadku stwierdzenia:

• wskaźnika T ≤ -2,5 u kobiet po menopauzie oraz mężczyzn w wieku ≥50 lat (u młodszych: wskaźnik Z < -2,0 i współistnienie dodatkowych czynników ryzyka),
• przebytego złamania niskoenergetycznego w lokalizacji głównej (bliższy koniec kości udowej, kręgosłup, bliższy koniec kości ramiennej, miednica, dalszy koniec kości promieniowej),
• wysokiego ryzyka złamania w ciągu 10 lat według kalkulatora FRAX (≥10% dla złamania głównego i ≥3% dla bliższego końca kości udowej w Polsce).
   

Wydaje się, że w naszych warunkach nadal zbyt małą wagę przywiązujemy do diagnostyki i terapii OP u pacjentów, którzy przebyli złamania niskoenergetyczne lub są nimi zagrożeni. W tym kontekście należy zwrócić szczególną uwagę na pacjentów leczonych w ambulatoryjnej lub szpitalnej opiece ortopedycznej oraz tych, którzy należą do grupy podwyższonego ryzyka złamań. Wymienić tutaj należy przede wszystkim osoby:

• z całkowitym obniżeniem wzrostu o więcej niż 4 cm,
• z obniżeniem wzrostu o więcej niż 2 cm od ostatniego udokumentowanego pomiaru (u osób...