Miejscowa steroidowa terapia iniekcyjna w schorzeniach ortopedycznych – część II

W 1936 r. Edward Calvin Kendall z grupą badaczy wyizolowali z nadnerczy kortyzon. Doniosłość tego odkrycia została podkreślona przyznaniem w 1950 r. nagrody Nobla zespołowi obejmującemu m.in. Tadeusza Reichsteina (polskiego i szwajcarskiego biochemika). W 1951 r. George W. Thorn podał po raz pierwszy hydrokortyzon dostawowo i zapoczątkował miejscową iniekcyjną terapię steroidami [1]. Popularność tego sposobu leczenia spowodowała wydanie niezliczonej ilości opracowań monograficznych i podręczników, również w języku polskim [2]. 

Miejscowa steroidowa terapia iniekcyjna to powszechnie stosowany, szybko i łatwo dostępny i najczęściej skuteczny sposób leczenia. Należy pamiętać, że bezpieczeństwo i skuteczność takiej terapii zależy jednak w pierwszej kolejności od precyzyjnego rozpoznania choroby, dopiero potem szczegółowego zaplanowania i dokładnego wykonania leczenia. 

Przystępowanie do miejscowej iniekcyjnej terapii steroidowej bez wywiadu i badania przedmiotowego, obejmującego badanie kliniczne, diagnostykę laboratoryjną i podstawowe badanie obrazowe, graniczy z błędem sztuki lekarskiej. Ponadto nie jest to jednak terapia przyczynowa, tylko objawowa, zatem najczęściej pozwala na istotną z punktu widzenia pacjenta ulgę, pozwalającą zadziałać innemu, bardziej przyczynowemu leczeniu. Ostatnim ważnym zagadnieniem pozostaje ryzyko wystąpienia powikłań poiniekcyjnych lub posteroidowych.

Iniekcyjna aplikacja steroidów to ich podanie dostawowe lub pozastawowe [3]. Taki podział wynika nie tylko z uwarunkowań anatomicznych, lecz również z uwagi na czas przebywania steroidu w pacjencie (podanie dostawowe dłużej, pozastawowe krócej). Ze względu na dłuższe pozostawanie leku w zamkniętej przestrzeni stawowej, powoduje dłuższe oddziaływanie przeciwbólowe w stawach i późniejsze ustępowanie działania terapeutycznego, niż po podaniu steroid...