Leczenie uszkodzeń ścięgien zginaczy. Część 1

Uszkodzenia ścięgien zginaczy należą do istotnych klinicznie urazów w obrębie ręki i nadgarstka, często wymagających interwencji chirurgicznej oraz długotrwałej rehabilitacji. Choć nie są one częste w populacji ogólnej, to stanowią poważny problem w medycynie urazowej i chirurgii ręki. Szacuje się, że częstość ich występowania sięga od 7/100 000 (badania na populacji fińskiej) do 14/100 000 (badania na populacji USA) [1].
Urazy najczęściej dotykają osoby pracujące fizycznie, m.in. mężczyzn w wieku produkcyjnym, w szczególności w grupie 20–29 lat. Dane statystyczne z Wielkiej Brytanii wskazują na średnią wieku 31 lat, z udziałem mężczyzn na poziomie ok. 75%. W środowiskach zawodowych aż ok. 25% urazów było związanych z pracą. Najczęstszymi grupami były: budownictwo i wydobycie, gastronomia oraz transport [2].
Urazy mają głównie charakter przecięć. Najczęściej są to zranienia spowodowane szkłem, nożem, piłą, a także narzędziami przemysłowymi, metalowymi fragmentami maszyn, w tym ostrzami. W szerokim badaniu populacyjnym wykazano, że mechanizmy te dominują wśród wszystkich urazów ścięgien w obrębie ręki i nadgarstka. Ponadto w Finlandii w blisko 37% przypadków współwystępowały uszkodzenia nerwów, co znacząco wpłynęło na złożoność leczenia i późniejsze rokowanie. W mniej więcej 6–7% przypadków urazowi towarzyszyło spożycie alkoholu, a ok. 6% urazów było efektem przemocy fizycznej. Częstość uszkodzeń dotyczących strefy II była najwyższa – niespełna jedna piąta wszystkich uszkodzeń. Najczęściej uszkodzeniu ulegało ścięgno zginacza głębokiego (FDP) palca wskazującego [3, 4].
Naprawy ścięgien zginaczy znacznie się rozwinęły w ciągu ostatnich dekad, a wraz z nimi poprawiły się wyniki leczenia. Powszechne stosowanie kluczowych metod chirurgicznych i protokołów ruchu pooperacyjnego pomogło wprowadzić te zmiany. Do obecnie stosowanych praktyk należą:

• stosowanie odpornych na rozejście i zerwanie szwów rdzeniowych (core suture), naprawy cztero- lub sześc...