Nimesulid – zalety i konieczne środki ostrożności

Metody terapii

Ostry ból, zwłaszcza pooperacyjny i pourazowy, obok istotnej funkcji ochronnej ma też negatywne konsekwencje kliniczne, wymagające skutecznej interwencji terapeutycznej. W farmakoterapii bólu stosowane są leki o zróżnicowanych mechanizmach działania, przede wszystkim opioidy i niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Główny mechanizm terapeutycznego działania NLPZ stanowi hamowanie syntezy prostaglandyn, szczególnie PGE2, poprzez hamowanie aktywności indukowalnej cyklooksygenazy 2 (COX-2). Nimesulid jest preferencyjnym inhibitorem COX-2 o szybkim początku działania, korzystnym profilu farmakokinetycznym i klinicznie istotnej skuteczności w leczeniu ostrego bólu, zwłaszcza pourazowego i zapalnego. Jego skuteczność w leczeniu bólu wynika z wielokierunkowego działania biologicznego. Nimesulid ma szczególne właściwości, m.in. specyficzną budowę chemiczną i niską kwasowość, które przekładają się na ograniczone ryzyko działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego i interakcji z funkcją płytek krwi. Konieczne jest jednak przestrzeganie rygorystycznych zaleceń dotyczących czasu stosowania nimesulidu z uwagi na potencjalną hepatotoksyczność, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi chorobami wątroby lub stosujących leki o działaniu hepatotoksycznym. Z klinicznego punktu widzenia nimesulid może być bezpieczną i skuteczną alternatywą dla klasycznych NLPZ, pod warunkiem krótkotrwałego stosowania i przestrzegania zaleceń dotyczących dawkowania oraz wykluczenia pacjentów z grupy ryzyka. Lek ten posiada także korzystne właściwości w kontekście rozpoczęcia działania (szybki efekt analgetyczny) i możliwości jego stosowania w postaci płynnej, co może być przydatne u pacjentów z trudnościami w połykaniu.

Ból i układ nocyceptywny

Ból należy do najczęstszych przyczyn szukania pomocy lekarskiej. Ponadto mimo znacznych postępów w leczeniu przeciwbólowym ostry ból po zabiegach chirurgicznych nadal pozostaje poważną przyczyną cierpienia chorych. Ostry ból pełni funkcję sygnału ostrzegawczego – informuje o istnieniu procesu chorobowego lub urazu stanowiącego zagrożenie dla organizmu. Jest on normalną reakcją na uszkodzenie tkanek, wywoływaną przez pobudzenie układu nocyceptywnego o wysokim progu pobudliwości. Układ ten rozciąga się od obwodowych receptorów bólu i nerwów obwodowych, poprzez korzenie grzbietowe rdzenia kręgowego i rdzeń kręgowy, do pnia mózgu, wzgórza i kory mózgowej [1, 2].

Ryc. 1. Nocyceptory i drogi przewodzenia bólu 
(1 – ciało neuronu macierzystego dla nocyceptorów w zwoju rdzeniowym)

Receptory odpowiedzialne za odbieranie czucia bólu – nocyceptory – to wolne zakończenia nerwowe zlokalizowane w skórze i tkance podskórnej, mięśniach, stawach, okostnej oraz narządach wewnętrznych. Ciała neuronów macierzystych dla nocyceptorów są zlokalizowane w zwojach rdzeniowych lub zwojach nerwów czaszkowych. Nocyceptory są aktywowane przez bodźce o dużym natężeniu, mogące spowodować uszkodzenie tkanek (bodźce mechaniczne, termiczne i chemiczne). W receptorach tych następuje tzw. transdukcja – zamiana energii bodźca uszkadzającego tkankę na impuls elektryczny przewodzony do ośrodkowego układu nerwowego [1].
Uraz i naruszenie ciągłości błon komórkowych powodują uwolnienie zarówno z uszkodzonych komórek, jak i z obecnych w tkankach komórek układu immunologicznego (mastocytów, makrofagów tkankowych, neutrofilów) związków pobudzających nocyceptory i aktywujących proces zapalny (mediatorów zapalenia, z których większość jest także mediatorami bólu). Następuje m.in. zwiększenie aktywności cyklooksygenazy – istotnego enzymu uczestniczącego w syntezie prostanoidów, w tym prostaglandyny E2 (PGE2) i prostacykliny. 
Prostaglandyna E2 (PGE2) należy do produktów metabolizmu kwasu arachidonowego. Kwas arachidonowy jest uwalniany z fosfolipidów błonowych przez fosfolipazę A2, a następnie przekształcany przez cyklooksygenazę 2 (COX-2) i syntazę prostaglandyny E2 w PGE2. COX-2 występuje fizjologicznie w wielu narządach, uraz nasila jej syntezę w uszkodzonej tkance, a także w komórkach śródbłonka, makrofagach i fibroblastach. Indukowalna forma enzymu odgrywa istotną rolę w procesach zapalnych [1, 3]. PGE2 wraz z histaminą i bradykininą powodują rozszerzenie i wzrost przepuszczalności naczyń krwionośnych (a w konsekwencji zaczerwienienie, obrzęk i wzrost temperatury w uszkodzonej okolicy). Związki te pobudzają nocyceptory oraz obniżają próg pobudliwości wysokoprogowych i „cichych” nocyceptorów. Zwiększenie wrażliwości nocyceptorów, tzw. sensytyzacja obwodowa, ułatwia wywołanie bólu [4–7].
Przewodzenie informacji bólowej odbywa się wzdłuż klasycznych szlaków nocyceptywnych, a ostateczne odczucie intensywności i charakteru bólu jest wynikiem interakcji między aferentnymi szlakami pobudzającymi i zstęp...

Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • 4 wydania czasopisma "Praktyczna Ortopedia i Traumatologia"
  • Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
  • ...i wiele więcej!

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z KSIĘGARNI FIZMEDIO