Model leczenia uszkodzenia więzadeł stabilizujących staw barkowo-obojczykowy był opracowywany już za czasów Hipokratesa. W literaturze doszukać się można kilkunastu technik chirurgicznych z wykorzystaniem różnorodnych materiałów zaopatrujących niestabilny staw. Mimo że jest to dość często występujące uszkodzenie (ok. 12% wszystkich urazów obręczy barkowej), do dziś nie ustalono jednej optymalnej metody zabiegowej.
Przez lata techniki leczenia chirurgicznego ewoluowały. W celu stabilizacji stawu używano m.in. drutów Kirschnera, śrub Boswortha oraz ich odmian. W większości nie obejmowały one istotnej rekonstrukcji uszkodzonych więzadeł, która zapewnia pełną sprawność kompleksu barkowego.