Wrodzone wady ubytkowe kończyn dolnych są jednymi z największych wyzwań współczesnej ortopedii dziecięcej i rekonstrukcyjnej. Wprowadzenie i rozwój technik związanych z opracowaną przez Ilizarowa metodą osteogenezy dystrakcyjnej pozwoliły na rozwiązanie najpoważniejszego, wydawałoby się problemu, tj. skrócenia kończyny. Jednak dopiero w trakcie leczenia okazało się, że największym wyzwaniem stało się zrozumienie istoty istniejącej patologii kostnej i stawowej oraz opracowanie stosownej strategii leczenia. W artykule omówione są jednostki chorobowe podlegające najczęściej leczeniu rekonstrukcyjnemu oraz współczesne strategie ich leczenia.
Autor: Milud Shadi
Klinika Chorób Kręgosłupa i Ortopedii Dziecięcej, Uniwersytet Medyczny w Poznaniu
W technice leczenia operacyjnego superhip (ang. systematic utilitarian procedure for extremity reconstruction – SUPER) szerokie spektrum chirurgicznego działania ma na celu skorygowanie wszystkich elementów deformacji we wrodzonym niedorozwoju uda. Obejmuje ono skorygowanie w jednym etapie operacyjnym patologii miednicy, stawu biodrowego, bliższego końca kości udowej oraz likwidację przykurczu stawu biodrowego w zgięciu, odwiedzeniu i rotacji zewnętrznej. Takie działanie umożliwia poprawę pokrycia głowy kości udowej przez panewkę oraz przywrócenie prawidłowego anatomicznie i biomechanicznie ustawienia bliższego końca kości udowej. Powięź szeroka jest wykorzystywana do rekonstrukcji więzadeł kolana według procedury typu superknee lub usuwana, jeżeli kolano jest stabilne.