Postęp wiedzy na temat patomechanizmu powstawania deformacji koślawej palucha oraz ewolucja technik operacyjnych doprowadziły do zmniejszenia częstości powikłań, lepszych wyników klinicznych i rzadszych nawrotów. W zależności od stopnia nasilenia deformacji i stwierdzanych nieprawidłowości w badaniu klinicznym i radiologicznym dokonujemy wyboru odpowiedniej techniki operacyjnej. W ostatnich latach jedną z najczęściej stosowanych technik operacyjnych korekcji palucha koślawego jest m.in. osteotomia scarf i Akin. Scarf jest osteotomią bardzo stabilną, umożliwiającą korekcję deformacji zarówno łagodnych, jak i bardziej zaawansowanych. Poprzez zastosowanie modyfikacji techniki operacyjnej możliwe jest również wykonanie bezimplantowej korekcji sposobem scarf i Akin z ewentualnym użyciem szwu przezkostnego. Rozwijają się również techniki przezskórne, w tym małoinwazyjna metoda chevron Akin (MICA – minimally invasive chevron Akin). Zaletami MICA są znacznie mniejsze pooperacyjne dolegliwości bólowe, możliwość korekcji pozastawowej, łatwa korekcja pronacji i możliwość znacznej korekcji (przesunięcie odłamu dystalnego nawet o 100%). Autor opracował również metodę stabilizacji osteotomii Akin za pomocą przezskórnego szwu przezkostnego (PTSA – perecutaneous transosseous suture Akin). Jednym z najtrudniejszych sposobów korekcji deformacji koślawej palucha jest metoda Lapidus (artrodeza korekcyjna stawu klinowato-śródstopnego I, bunionektomia, uwolnienie boczne stawu śródstopno-paliczkowego I), wykonywana z rozległych dojść operacyjnych. Korekcję Lapidus można z powodzeniem przeprowadzić również sposobem małoinwazyjnym.
Autor: Henryk Liszka
dr hab. n. med.; Klinika Ortopedii i Fizjoterapii, Wydział Nauk o Zdrowiu, Uniwersytet Jagiellonski Collegium Medicum Katedra i Zakład Anatomii, Wydział Lekarski, Uniwersytet Jagiellonski Collegium Medicum Oddział Kliniczny Ortopedii i Traumatologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie